Capítulo quince - ,,Perdiendo el control" (,,Yo soy asi")

Marcie,

której uśmiech sprawia, że na niebie znowu pojawia się słońce ;*

,,Jeśli kogoś naprawdę kochasz, daj mu wolność... Teraz wiem, że tak właśnie muszę postąpić. Każde z nas musi zacząć od nowa, zakończyć pewien rozdział w swoim życiu. Nawet jeśli wspólnie spędzone chwile były najlepszym, co mnie kiedykolwiek spotkało, teraz... pozostają jedynie wspomnieniami, najpiękniejszymi wspomnieniami. Przeszłością, a ona nie może stawać na przeszkodzie teraźniejszości. I chociaż na zawsze zachowam ją w sercu, teraz muszę iść naprzód, zrobić ten kolejny krok. Nie należy zapominać o tym co było, jednak żyć tym co jest tu i teraz. I chociaż moje serce mówi, że nigdy już nikogo nie pokocham tak bardzo jak kocham jego, wciąż próbuję. Z każdym dniem budzę się z nową nadzieją na to, że kiedyś uda mi się obdarzyć Diego chociaż w połowie tak mocnym uczuciem, jak darzę Leona. Może sama próbuję oszukać swoje uczucia, jednak myślę, że to jedyna możliwość, aby znów zaznać szczęścia. Zacząć od nowa... A tego właśnie pragnę. Czy aby na pewno? Żyć tak jak dawniej, umieć cieszyć się tym, co daje mi los. On mnie tego nauczył. Nie chcę już dłużej trwać w nieustannej tęsknocie, oszukiwać się, że kiedyś jeszcze będziemy razem. Teraz jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nie mam zamiaru tego stracić, zbyt ciężko na to pracowałam. Zbyt ciężko pracowaliśmy na to oboje. Od teraz wszystko będzie inne, prostsze, mniej skomplikowane. Od teraz licz się tylko on, Leon Diego..." - chociaż próbowała walczyć, jej serce wiedziało lepiej. Od zawsze był tylko on, Leon. Szkoda tylko, że tak późno zdała sobie z tego sprawę. Teraz było już po wszystkim.

Zamknęła pamiętnik, po czym przejechała opuszkami palców po jego okładce. Zamknęła oczy i ciężko westchnęła, trochę głośniej niż zamierzała. Oparła się wygodniej o drewniane deski. Delikatny podmuch wprawił w ruch brązowe kosmyki jej włosów, tańczyły w rytm melodii. Promienie słońca, które dopiero zaczynało swoją codzienną wędrówkę po niebie, lekko ogrzewały jej twarz. Błogi spokój opanował jej ciało, po raz kolejny przeniosła się do innego świata. Tak bardzo pragnęła w nim pozostać. Nie chciała wracać. Już nigdy. Nagle stało się coś dziwnego. Poczuła na swojej twarzy dotyk czyichś rąk, zasłaniających jej oczy, co jednak wcale nie odcięło dopływu światła. Było wręcz przeciwnie. Więcej, jeszcze więcej światła. I ciepła. Doskonale znała ten spokojny, miarowy oddech, który w tym momencie czuła na swoim lewym policzku.

- Leon... - wyszeptała, a cała otaczająca ich rzeczywistość jakby zatrzymała się w miejscu. Zawsze tak było, zawsze kiedy był blisko niej. Był jedyną osobą, której udało się wejść do jej świata. I w nim pozostać. Już na zawsze.

- Skąd wiedziałaś? - zadrżała na dźwięk jego głosu.

Usiadł koło niej, a przyjemne ciepło ogarnęło jej drobną sylwetkę. Obróciła głowę w jego stronę. Spojrzała w jego piękne zielone oczy, które za każdym razem wydawały jej się jeszcze bardziej wyjątkowe. Zależnie od tego jak padało światło, przybierały różne odcienie zieleni. Teraz akurat przyodziane w kolor szmaragdu, lustrowały jej idealnie symetryczną twarz, każdy jej, nawet najdrobniejszy, szczegół. Mogła w nich tonąć, bezustannie. Nie bała się, nie kiedy on był blisko. Wiedziała, że za każdym razem, on ją uratuje. Nigdy nie pozwoli jej odejść. Jego spojrzenie, tak przenikliwe, to w nim odnajdowała nadzieję. Kiedyś, kiedy była tak bardzo zagubiona, to właśnie ono wskazało jej właściwą drogę, pokazało, którędy powinna pójść. Za każdym razem, gdy doznawała nowych, niepoznanych dotąd, doświadczeń, ono jej towarzyszyło. Zawsze było blisko. Było jej drogowskazem.  

- Przeczucie. - uśmiechnęła się lekko, a na jej policzkach zagościł delikatny rumieniec. Przecież nie mogła przyznać mu się to tego, że wyczuwa jego obecność każdą komórką swojego ciała. I chociaż nie chciała przyznać się do tego, nawet przed samą sobą, pragnęła jego bliskości, jak niczego innego na świecie. Kochała go. Tę myśl odgniła od siebie zanim na dobre jeszcze zakiełkowała w jej głowie. Jednak, nawet jeśli udało jej się oszukać samą siebie, nigdy zdoła oszukać własnego serca. Ono wiedziało, że tylko on jest w stanie zagwarantować jej szczęście. Nikt poza nim.

- Punkt dla ciebie. - zażartował, posyłając jej promienny uśmiech, jeden z tych, które odganiały wszystkie ciemne chmury. Ale teraz przecież wcale nie zanosiło się na burzę. Prawda? Dzisiejszego dnia niebo było wyjątkowo piękne i bezchmurne, jego błękit przypominał toń niezmierzonego, bezkresnego oceanu. Słońce świeciło pełnym blaskiem, a delikatny wiatr niósł cichy śpiew ptaków, który cichł dopiero gdzieś w zielonych koronach drzew. - Coś się stało? - zauważył niepewność, która przez ułamek sekundy zagościła na jej twarzy, nawet to nie umknęło jego uwadze. Tak dobrze mnie zna, pomyślała.

- Nie nic... - sekunda, ułamek sekundy. Ugryzła się w język, tak mało brakowało. To było przecież bezsensowne, chory wytwór wyobraźni, która po prostu płatała jej figle. - Właściwie muszę się już zbierać.

- Dobrze, jeśli nie chcesz, nie mów. Ale pozwól się chociaż odprowadzić. - jednym sprawnym ruchem podniósł się z ławki i wyciągnął rękę w stronę dziewczyny. Nigdy na nią nie naciskał, zawsze dawał jej swobodę i przestrzeń, których tak długo szukała. A przy tym gwarantował jej bezpieczeństwo.

- Ale... - zaczęła, jednak, po chwili zdała sobie sprawę, że odmowa jest w tym przypadku zupełnie bezcelowa. Był tak dobrze wychowany, ale przecież między innymi za to go uwielbiała. Za te jego cholerne zasady moralne, jak on zwykł był je nazywać. - Zgoda. - przewróciła jedynie, prawie niezauważalnie, swoimi dużymi, brązowymi oczami. Podała mu dłoń, po czym uczyniła to samo, co chłopak kilkadziesiąt sekund temu.

- Widziałem to. - niezwłocznie wychwycił jej gest.

- Miałeś to widzieć. - chwyciła go pod ramię. On natomiast jedynie na nią spojrzał i pokręcił z niedowierzaniem głową. Nic nie powiedział, tylko jeszcze szerzej się uśmiechnął. Chciała zapytać, nie spytała. W ostatnim momencie usłyszała w swojej głowie głosik, który mówił, że nie ma potrzeby zakłócać tak wyjątkowej chwili. Nie musiała więc pytać, wystarczała jej sama jego obecność.

Czy zastanawialiście się nad tym, dlaczego słońce każdego dnia wschodzi i zachodzi? Dlaczego każdego wieczora chowa się za horyzontem tylko po to, aby rankiem znów rozpocząć swoją bezustanną wędrówkę po niebie? Jaki to w ogóle ma sens? Czy nie lepiej, żeby pozostało na nim przez cały czas? Ale ono ustępuje. Jego miejsce zajmuje księżyc. Po dniu, zawsze nastaje noc. Współgrają, żyją w nienaruszalnej harmonii. Dzień i noc, yin i yang, słońce i deszcz, światło i mrok, szczęście i cierpienie. Cierpienie? Czym ono właściwie jest? Czy to tylko uczucie spowodowane jakimś niefortunnym zdarzeniem bądź ich ciągiem? A może to coś więcej? Cierpienie jest przyczyną szczęścia, a szczęście skutkiem cierpienia, to głupie. A może nie? Człowiek nie potrafi być naprawdę szczęśliwym, jeśli nie nigdy nie zaznał smaku cierpienia i bólu. Dopiero wtedy uczy się czerpać przyjemność z małych rzeczy, cieszyć tym co ma. Aby wzbić się wysoko w przestworza, trzeba najpierw sięgnąć dna, żeby móc się podnieść, trzeba najpierw upaść. Raduje się moje serce [...], że może cierpieć Cierpieniem, z którego rodzi się Miłość...*

Podciąga kolana pod brodę i upija kolejny łyk gorącej herbaty. Mocniej ściska dłonią kubek. Granatowy, pokryty beżowymi kwiatami - prezent, który przywiózł jej on, po ostatnim pobycie w Barcelonie. Swój wzrok skupia na ciemnej cieczy, która znajduje się w środku naczynia. Przypomina jej kolor jego oczu. Brązowe, tak niezwykle głębokie, może utonąć. Mija chwila, później kolejna. Jednak ona nie odwraca wzroku. Nieprzyjemne gorąco nagrzanej porcelany parzy jej delikatne, jasne dłonie. Nie czuje bólu? Robi to specjalnie, sama wybiera ten jego rodzaj. Ten, którego może łatwo pozbyć, który może opanować. Pozawala jej chociaż na chwilę zapomnieć. Napój powoli zaczyna stygnąć, wracają wspomnienia. Próbuje skupić się na resztkach odpływającego ciepła, nadchodzi zima. Niewłaściwy rodzaj bólu jest coraz bliżej zawładnięcia jej ciałem. Stopniowo, małymi kroczkami ogarnia każdą jego komórkę. Jest niczym zabójca, który krok po kroku przejmuje kontrolę nad swoją ofiarą, rozkoszując się jej porażką. Wygrywa?

Ciężko podnosi się z fotela, zrzucając ciemnofioletowy koc. Kawałek materiału ląduje na podłodze. Powolnym krokiem zmierza w stronę drzwi, przekręca klucz. Naciska klamkę, tak dla pewności. Są zamknięte, jak jej dusza. Biegnie w stronę łóżka, rzuca się na nie, całym swoim ciężarem. Kiedy opada, satynowa pościel lekko się unosi. Głęboko się w niej zakopuje. Głębiej, coraz głębiej... Naciska przycisk, ciemny ekran jej laptopa staje się jasny. Nazwa użytkownika, hasło, wypełnia te pola w mgnieniu oka, zupełnie automatycznie. Szybciej, pogania. Mówi do kawałka plastiku. Źle ze mną, śmieje się sama do siebie. Jednak brzmi to jak drwina, dużo bardziej kąśliwie niż mogłaby się tego spodziewać. Kolejna szpilka wbita zostaje w i tak już poranione serce. Jedna w tę, czy w tę, też różnica. Rani sama siebie, coraz bardziej. Nerwowo stuka palcami o drewnianą krawędź łóżka, to i tak niczego nie zmieni. Trwa logowanie. Sekundy dłużą się niemiłosiernie. J e s t. Niecierpliwe przegląda skrzynkę odbiorczą, szukając tej jednej, jedynej wiadomości. Przegląda wszystkie maile z dzisiejszą datą. Nie znajduje, serce pęka. Wpada w panikę, czuje jak dłonie pocą jej się ze strachu. Czego się boi? Nicości, nie chce odejść w zapomnienie. Odświeża stronę, chwyta się ostatniej deski ratunku. Ładowanie serwera. Dwa nowe powiadomienia, oferta wakacyjna dla uczniów szkół średnich i wiadomość. Otwiera wiadomość, klikając bez opamiętania link z napisem "WYŚWIETL". Jej oczom ukazuje się to, na co tak długo czekała.

DO: Francesca Cauviglia

OD: Marco Tavelli

DATA: 19.05.2014 r.

Kochana Francesco,

dzisiaj, dokładnie dzisiaj mijają dwa tygodnie odkąd wyjechałaś. Dwa tygodnie bez widoku Twojej uśmiechniętej twarzy, to zupełnie tak jakby przez całe dwa tygodnie nie widzieć słońca. I chociaż wiem, że to niemożliwe, czasami mam wrażenie, że słyszę Twój głos, słyszę go wszędzie. Kiedy nie ma Cię przy mnie, zaczynam wariować. Jesteś mi potrzebna, aby mój organizm mógł prawidłowo funkcjonować, zupełnie jak powietrze... Wiesz, któregoś dnia zobaczyłem na ulicy dziewczynę. Drobna brunetka, Twojego wzrostu. Podbiegłem do niej, a ona odwróciła się w moją stronę. I wtedy, po raz kolejny, wszystko zniknęło. Została tylko pustka, której nie jest w stanie wypełnić nikt, nikt poza Tobą. Kiedyś myślałem, że to niemożliwe. Nawet nie miałem pojęcia, że kiedykolwiek znajdę kogoś, kto stanie się dla mnie tak ważny, kogoś bez kogo moje życie nigdy nie będzie już takie samo. A wtedy pojawiłaś się Ty. Gdy po raz pierwszy Cię zobaczyłem, zobaczyłem jak śpiewasz, coś we mnie zamarło, a czas jakby się zatrzymał. Już wtedy wiedziałem, że zrobię wszystko, żeby Cię poznać.

Czy nie uważasz, że nie było przypadkiem, że znaleźliśmy się w tym barze karaoke tego samego dnia, o tej samej porze? Czy nie sądzisz, że to był znak? Bo przecież na świecie istnieją tysiące, a może i setki tysięcy takich barów, a los sprawił, że my znaleźliśmy się w tym samym. To zabawne, jak okrutny może on być. Ten sam los, który najpierw wiąże ludzi, tylko po to, aby zaraz ich rozdzielić. Ironia. Pieprzona ironia. Dlaczego? Codziennie zadaję sobie to pytanie. I chociaż tak cholernie się staram, nie potrafię znaleźć odpowiedzi.

To czternasty list, który wysyłam do Ciebie w przeciągu od momentu Twojego wyjazdu. Może pomyślisz, że coś jest ze mną nie tak, ale ja inaczej nie umiem. Nie potrafię z Tobą nie rozmawiać, nie potrafię zapomnieć. I chociaż może nigdy nie dostanę odpowiedzi, może nigdy nawet nie przeczytasz żadnego z nich, wystarczy mi sama nadzieja. Jednak musisz wiedzieć, że poruszę całe niebo i ziemię, żeby Cię odszukać. Nie pozwolę Ci odejść, Fran. N i g d y . . .

Twój na zawsze,

Marco.

Czuje jak gorące łzy spływają po jej policzkach. Patrzy w ekran, cicho szlochając. I chociaż pragnie być blisko, z każdym momentem się od niego oddala. Chce odpisać, dać mu jakikolwiek znak, nie może. To zniszczy nas oboje, myśli. Wie, że musi być silna, dla niego. Podnosi się. Próbuje uspokoić swoje roztrzęsione ciało, wyrównać przyspieszony oddech. Wyciera łzy rękawem swojego szarego sweterka. Po kilkunastu minutach, łkanie ucicha. Po raz kolejny nastaje głucha cisza, mącona jedynie tykaniem starego zegara. Stawia pierwszy krok, łapie równowagę. Podchodzi do lusterka, przegląda się. Przeciera twarz rękoma, już nie widać, że płakała. Dasz radę, mówi sama do siebie. Słowa ociekają kłamstwem, kolejna porażka. Bierze do ręki kubek, staje obok drzwi, przekręcając klucz. Trzy wdechy, na jej twarzy pojawia się promienny uśmiech, obrzydliwie sztuczny. Przybiera maskę. Naciska klamkę, rozgląda się ponownie po pokoju. Ani śladu, myśli. Nikt przecież nie może się dowiedzieć, że znajduje się w kompletnej rozsypce, nie może tego okazać. Już jest na zewnątrz, zamyka drzwi.

Średniego wzrostu brunet stał oparty o jedną ze ścian, ubrany w czarne jeansy i szary, opięty podkoszulek. Lekko potupywał nogą w rytm piosenki, która właśnie rozbrzmiewała w jego myślach. Wzrok miał spuszczony w dół, na jego ustach natomiast malował się dziwny, nieokreślony uśmiech, tak cholernie seksowny. Bezwiednie przestąpiła z nogi na nogę, delikatnie napierając na zielona framugę drzwi. Przyglądała się mu z pewnego rodzaju fascynacją. Przechyliła lekko głowę w lewą stronę, aby lepiej widzieć jego twarz. Było w nim coś innego. I chociaż znała go już tyle lat, praktycznie odkąd tylko pamiętała, czuła, że istnieje jeszcze wiele rzeczy, które wciąż stanowią dla niej zagadkę. A ona przecież kochała zagadki. Nie lubiła kiedy coś było zbyt proste, wtedy stawało się, delikatnie rzecz ujmując, nudne. Najzwyczajniej na świecie, nudziło ją. A przecież w jej życiu nie mogło być miejsca na nudę. On zaś... Jego dusza stanowiła skomplikowany labirynt, pełen ślepych uliczek, nieodkrytych dotąd, przez nikogo, korytarzy. Silny, zdecydowany, tak bardzo pociągający. To dziwne, pomyślała. Nigdy wcześniej nie zdarzało jej się myśleć o nim w ten sposób. Zawsze zdawała sobie sprawę, z tego, że jej przyjaciel jest piekielnie przystojny. Widziała również spojrzenia, którymi obdarowywały go przedstawicielki tak zwanej płci pięknej, ale nigdy jej to nie przeszkadzało, nie przykładała do tego zbytniej uwagi. A teraz? Było inaczej. To dziwne uczucie, pomyślała. Coraz częściej odczuwała potrzebę bycia blisko niego. Blisko, bliżej, coraz bliżej...

- Coś nie tak? - jego głos wyrwał ją z zamyślenia. Ciekawe jak długo to trwało? Potrząsnęła lekko głową, po czym spojrzała na niego. Teraz już nie patrzył w ziemię, jego wzrok skierowany był prosto na nią. Swoim spojrzeniem, na wskroś, lustrował jej drobną sylwetkę. Przyglądał jej się wnikliwie, aż nazbyt. Zupełni jakby czegoś szukał. Tylko czego? Czego, czego, czego? - echo powoli rozchodziło się w jej myślach.

- Ja tylko... - na jej ustach pojawił się jeden z uśmiechów, tak dobrze mu zresztą znany. Przybrała maskę, pomyślał. Od zawsze cenił w niej jej zdecydowanie, determinację i pewność siebie, to właśnie one sprawiały, że byli do siebie tak bardzo podobni. Bratnie dusze? Możliwe, że jeśli wierzyłby w te wszystkie bzdety na temat przeznaczenia, astrologii, astronomii, czy jak to tam się zwie, byłby skłonny tak właśnie pomyśleć. Ale przecież nie wierzył, prawda? Nie w tym życiu, tak właśnie myślał do momentu tamtej rozmowy. Ale od tej pory... Wtedy właśnie po raz pierwszy zobaczył jak płakała. Wydała mu się w tamtym momencie taka krucha i delikatna. Zupełnie jak porcelanowa laleczka, które w dzieciństwie kolekcjonowała jego młodsza kuzynka. Tylko z tą drobna różnicą, że ona była prawdziwa. Łatwiej było ją zranić.  - ...zastanawiam się nad tym, co robi teraz nasza kochana Violetta? Nie sądzisz, że to dziwne, że tak długo się nie pojawia? Zważywszy na to, że przesłuchania do roli zraz się zaczną. Co było na tyle ważne, aby ją zatrzymać? Co? A może powinnam raczej zapytać, kto?

- Ufam jej. - nie takiego obrotu spraw się spodziewała. Miała nadzieję, że uderzając w jego czuły punkt, uda się jej go zbić z tropu, jednak nie tam razem. Czyżby jej sztuczka przestała działać? Ale przecież do tej pory sprawdzała się nienagannie, bez zarzutów. Sztuczny uśmiech, który uprzednio przybrała, w mgnieniu oka zniknął z jej twarzy, tym samym ustępując miejsca wyraźnemu zdezorientowaniu. Powiedz coś, podpowiadał cichy głosik w jej głowie. Tylko co? Zaczęła nerwowo bawić się dłońmi, szukając wzrokiem jakiegokolwiek punktu odniesienia. Przegrała, ona, Ludmiła Ferro przegrała. Diego był teraz górą, miał nad nią przewagę. A ona? Po raz kolejny stała się małą, bezradną dziewczynką, która się zagubiła. No dalej, mówże wreszcie... Próbowała wytężyć szare komórki lecz nie na za wiele się to zdało.

- Diego... -  po raz pierwszy w życiu ucieszyła się słysząc ten głos. Choć szczerze nie znosiła jego posiadaczki, w tym momencie była zadowolona z jej widoku.

- To ja już wam nie przeszkadzam, gołąbeczki. Bawcie się dobrze. - obróciła na pięcie i najzwyczajniej na świecie, odeszła. Zupełnie jak gdyby nigdy nic. Cała Ludmiła, pomyślał brunet przejeżdżając lewym kciukiem po policzku szatynki.

- Trochę ci się zeszło. -  podszedł bliżej dziewczyny. Jego ciepły oddech delikatnie musnął jej ucho. Mimowolnie się uśmiechnęła.

- Wybacz, problemy z tatą. - skłamała, nie miała przecież innego wyjścia. Nie chciała po raz kolejny stawiać go w mało komfortowej sytuacji. Przecież nie mogła ponownie go zranić, nie po tym wszystkim.

- A temu co? - nagle coś odwróciło uwagę Hiszpana. Powędrowała za jego wzrokiem i tak jak on, zatrzymała się  na Leonie, który właśnie przemierzał szkolny korytarz. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że szedł o kulach. Wzruszyła tylko ramionami w geście niewiedzy, udawanej. Bo tak naprawdę dobrze znała przyczynę stanu szatyna. Aż nazbyt dobrze.

Opadła bezwładnie na stary, nieco zniszczony fotel, wykonany z jasnej skóry. Przechyliła delikatnie głowę, po czym zlustrowała badawczo pokój. Nie za duży salon połączony z aneksem kuchennym. Urządzony bardzo przytulnie, w nieco przestarzałym stylu. Ściany pokryte farbą, w kolorze magnolii, która miejscami zaczynała odchodzić. Nic zresztą dziwnego, ostatni raz malowane było dobre cztery lata temu. Ładne, rzeźbione meble wykonane z sosnowego drewna, które również wymagały renowacji lub nawet wymiany. Spojrzała na przedpotopowy telewizor, który podarowali jej rodzice, zaraz po tym jak się tu wprowadziła. Tyle wspomnień, przemknęło jej przez myśl. Powoli podniosła się z fotela lecz już przed zakończeniem tej czynności, zorientowała się, że ten pomysł nie należał do najlepszych. Poczuła niemiłosierny ból, którego ognisko znajdowało się gdzieś w górnej części jej kręgosłupa. Lekko rozmasowała kark i ramiona. Ulga, niestety tylko chwilowa. Spróbowała rozluźnić mięśnie, niestety na nic się to nie zdało. Była zbyt spięta.

Ostatnio bardzo dużo pracowała. Zostawała w Studiu po godzinach, Antonio poprosił ją o pomoc przy tak zwanej papierkowej robocie. A jemu przecież nie mogła odmówić. Często też zabierała dokumenty do domu. Jednak nie wynikało to tylko z obowiązku. Przez minione kilka tygodni, praca stała się dla niej jedyną odskocznią od problemów, pomagała jej zapomnieć i pozwalała, chociaż przez chwilę, zająć czymś myśli. Tak, była jeszcze Violetta. Spędzały ostatnio więcej czasu razem, ale przecież nie mogła wymagać od siostrzenicy, aby ta poświęcała jej każdą wolną chwilę. Poza tym dziewczyna była już prawie dorosła, miała własne życie. Leć do przyjaciół, to ciekawsze niż przebywanie ze starą ciotką, często śmiała się do szatynki, po czym składała na jej czole całusa. A Violetta, chociaż niechętnie, wykonywała jej polecenie, uprzednio jednak zaprzeczając stwierdzeniu, jakoby Angie miała zaliczać się do starych osób. Ona, w odpowiedzi, kiwała jedynie głową, tym samym dając znak, że wszystko w porządku. Ironia. Bo przecież w rzeczywistości, nic tak naprawdę nie było w porządku. Zresztą już od dłuższego czasu. Coraz częściej zastanawiała się nad swoją przyszłością, a to co widziała wcale jej nie zadawalało. Nie zadawalało? Ba! Było wręcz przeciwnie. Widziała jedynie pustkę, a właściwie nie widziała zupełnie nic. Miała w głowie mętlik, nie wiedziała dokąd zmierza jej życie, ciągnie się bez celu. Czasem siadała w fotelu, podwijała pod siebie nogi, nakrywała się jasnym, beżowym kocem i przepadała gdzieś w otchłani. Bo takie właśnie odnosiła wrażenie, jakby grunt pod jej stopami osuwał się, a ona wciąż spadała w dół, zmierzając ku samemu dnu wielkiej przepaści. Coraz niżej i niżej. Wiedziała, że się oddala. A przecież tak bardzo nie chciała go stracić, był jej ostoją, portem, do którego wracała, zawsze gdy coś było nie tak. No właśnie, w tym tkwił jej największy problem. On zawsze był przy niej, w każdym momencie jej życia. Nie tylko wtedy, gdy świeciło słońca, ale i wtedy, gdy zbierały się ciemne chmury, nawet w najgorsze ulewy. Był zawsze, wiosną, jesienią, latem i zimą... Mogła na niego liczyć o każdej porze dnia i nocy, w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji. Był wtedy, gdy zginęła Maria, gdy odszedł jej ojciec... To on ją wtedy wpierał, pocieszał. Mogła rozmawiać z nim godzinami, on zawsze jej wysłuchał, nigdy nie osądzał. A ona? Kiedyś nie potrafiła tego docenić. Nie umiała dostrzec skarbu, który zawsze znajdował się tak blisko, był na wyciągnięcie ręki. Z ludźmi niestety już tak jest, doceniają coś, dopiero, gdy to tracą.

Powolnym krokiem podeszła do kuchennych szafek. Otworzyła jedną z nich i wyjęła plastikową ampułkę, w której znajdowały się niewielkie, białe tabletki w owalnym kształcie. Proszki przeciwbólowe, które lekarz przepisał jej kiedyś na ból głowy. Połknęła dwie pastylki, popijając je wodą. Według zaleceń. Nastawiła ekspres do kawy, a na jej twarzy, po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru, zagościł nikły uśmiech. Prezent od Pablo, pomyślała. Dostała go od niego jako podarek do nowego mieszkania. Miał więc już dobre kilka lat, a wciąż tak dobrze się sprawował.  Doskonale pamiętała słowa, które wtedy od niego usłyszała. Abyś już zawsze tryskała energią. Bo dzięki temu, gdziekolwiek jesteś, pojawia się słońce. Sama nie wiedziała dlaczego, ale to wspomnienie zawsze wywoływało w niej niezwykle pozytywne uczucia. Usłyszała wyraźne pyknięcie, które miało oznaczać, że kawa jest już gotowa. Ciemnobrązowa ciecz wypełniła filiżankę prawie do pełna.

Otworzyła okno znajdujące się w salonie. Następnie, opierając się o jego ramę, upiła pierwszy łyk kawy. Poczuła jak przyjemne ciepło rozchodzi się po całym jej ciele. Po całym dniu ciężkiej pracy, zasłużyła na chwilę relaksu. Ostatnio tak rzadko znajdowała na nie czas. Spojrzała w niebo, które swoją drogą, było dzisiaj niezwykle piękne. Zupełnie bezchmurne, rozgwieżdżone. Gdy była mała, w takie wieczory, wraz z ojcem, zawsze chodzili do ogrodu, kładli się na trawie i obserwowali gwiazdy. Mogli robić to całymi godzinami, po prostu leżeć i patrzeć w gwiazdy. Tata często jej o nich opowiadał, a ona uwielbiała słuchać jego historii. One od zawsze ją fascynowały. Miliardy maleńkich, migoczących światełek, które w rzeczywistości były ogromnymi skupiskami materii. Tajemnicze, tak bardzo nieprzeniknione. Bo przecież tak naprawdę nikt nigdy nie zbadał gwiazd. Wciąż pozostawało jeszcze tyle tych, które wciąż czekają na to, żeby ktoś je kiedyś odkrył. Kolejne wspomnienie, zupełnie niespodziewanie, pojawiło się w jej głowie.

Chciałabym dostać taką gwiazdkę z nieba, powiedziała dziewczynka o pięknych niebieskich oczach i cudownych, złocistych falach, swobodnie opadających na ramiona.

Jak będziemy duzi, podaruję ci jedną z nich, obiecuję, chłopczyk szeroko się do niej uśmiechnął, puszczając przy tym oczko.

W tym momencie aż się skrzywiła, pod wpływem okropnego bólu, który poczuła w skroniach. A zaraz po tym wszystko wokół zaczęło wirować. Rzecz jasna, tylko w jej głowie. Bezwładnie osunęła się na podłogę, kończyny odmówiły jej posłuszeństwa. Ostatkiem sił sięgnęła do tylnej kieszeni jeansowych spodni i wyciągnęła z nich telefon komórkowy. Wykręciła numer.

Jeden sygnał, jej powieki zaczynają opadać.

Drugi sygnał, zamykają się.

Trzeci sygnał, odlatuje.

Halo, rozbrzmiewa głos po drugiej stronie.

Brak odpowiedzi.

Angie? Pyta.

Ponownie brak odpowiedzi.

Angie?!...

.........................................................................................................

Witajcie, moje kochane Słoneczka ^^ Na początku pragnę przeprosić Was za moją długą nieobecność. Hańba mi, hańba i jeszcze raz hańba. Wiem, że powinnam gęsto się tłumaczyć, ale to nie ma najmniejszego sensu, niczego nie zmieni... Chcę jedynie, żebyście wiedzieli, że naprawdę jest mi strasznie wstyd. Nie wiem, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Po prostu, przepraszam... :(

Co do samego rozdziału. Mam co do niego mieszane uczucia, ale jakoś nie bardzo mi się podoba. Może nie jest totalną klapą, ale daleko mu do bycia, chociażby, przyzwoitym. Coś tu nie gra, nie za bardzo trzyma się kupy, no ale... Nie chciałam, żebyście czekali jeszcze dłużej ;) Teraz postaram się wpadać częściej. Istnieje możliwość, że kolejny pojawi się nawet już w przyszłym tygodniu :D Niczego nie obiecuję, ale postaram się poprawić, przyrzekam.  

Wasza Diana ;*

P.S.1. Skunksie, to taki prezent urodzinowy xD Spóźniony i beznadziejny, ale w stu procentach szczery ;) Kocham Cię, nigdy o tym nie zapominaj. I choćby nie wiem co, zawsze możesz na mnie liczyć. Tak bardzo kocham i dziękuję <3
P.S.2. Jak widzicie, po raz kolejny, zmieniłam szablon. Jednak tamten jakoś nie pasował mi do historii. Tak więc powracamy do różów, znowu ;)

* Jan Kasprowicz ,,Hymn św. Franciszka z Asyżu"