Capítulo noveno - ,,Tan solo soy" (,,Podemos")

Rozdział dedykuję cudownej Maddy Parks,

której komentarze czytam z zapartym tchem ;*

  ,,Mamo, dlaczego? Dlaczego zawsze musi tak być? Dlaczego wszystko jest takie skomplikowane? Dlaczego nie mogę po prostu być szczęśliwa? Tak najzwyczajniej w świecie. Dlaczego muszę tak bardzo cierpieć? Czy ty też cierpiałaś? Dlaczego akurat ja? Tak bardzo za nim tęskniłam, pragnęłam jego bliskości, dotyku. Tak długo na nie czekałam. A teraz, teraz gdy ich doświadczyłam, wcale nie jest łatwiej. Wręcz przeciwnie. Jest gorzej. Kiedy czułam jego wargi złączone z moimi, miałam wrażenie jakbym smakowała nieba. Jego ręce błądzące po moich plecach sprawiały, że przyjemne ciarki rozchodziły się po całym moim ciele. Sposób w jaki mnie obejmował, jego ciepło, ten błogi stan, w którym wtedy się znajdowałam jest nie do opisania. To zupełnie jakbym latała, unosiła się wysoko nad ziemią. Przez ten jeden moment nie liczyło się nic innego. Byliśmy tylko my. Ja i on. Połączeni w pocałunku. Wszystko inne rozpłynęło się, tak jakby zostało spowite mgłą. Czas na chwilę się zatrzymał, stanął w miejscu. Żadne z nas nie liczyło się z konsekwencjami, zupełnie jakby nic, ani nikt inny zupełnie nie istniało. Jednak wcale tak nie było i nie jest. Bo zaraz po tym wróciliśmy do otaczającej nas rzeczywistości. Pełnej przeciwności losu, problemów, cierpienia. Czy po tym jak doświadczyłam jego bliskości jest mi łatwiej? Nie. Z każdą sekundą moje ciało, mój umysł, coraz bardziej, pragnie jego dotyku, jego ciepła. Na każdą myśl o nim zaczynam drżeć, czuję niedosyt, niezaspokojoną rządzę. Zdarzają się nawet momenty, w których mam ochotę, nie zważając na nic, pójść do niego i rzucić się w jego ramiona. Dać ponieść się chwili, oddać wszystko, aby tylko poczuć to co wtedy. Jednak wtedy przed moimi oczami pojawia się obraz Diego. Jego oczy natomiast przepełnione są smutkiem i żalem, skierowanymi do mnie. To jedyne co mnie powstrzymuje, sprawia, że nie tracę kontroli. Nie chcę go skrzywdzić, nie chcę sprawić mu przykrości. Nie chcę narażać go na cierpienie. Nie mogę na to pozwolić. Muszę być silna. Nie mogę go zranić. Ostatnio wszystko układało się tak dobrze. Świetnie się dogadywaliśmy, pocieszał mnie. Zbliżyliśmy się do siebie. Ale wtedy jak zwykle musiał nastąpić niespodziewany obrót sytuacji, który jeszcze bardziej wszystko skomplikował..." - Jakby do tej pory nie było dość skomplikowane. - "...Ale tak nie można. Obydwoje mamy zbyt dużo do stracenia. Poza tym wcale nie mam pewności, że dla niego to znaczyło to samo, co dla mnie. Może to była tylko decyzja podjęta pod wpływem chwili, nic nieznacząca. Moment zapomnienia. Przecież jest teraz z Larą. Mają świetny kontakt, świetnie się razem bawią, doskonale czują się w swoim towarzystwie. Nie mogę stawać na drodze jego szczęściu..." - zamknęła pamiętnik. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku, aby już za chwilę, rozbić się o różowo - fioletową okładkę, z pozoru nic nieznaczącego, zeszytu, który tak w rzeczywistości, co zdawało by się być paradoksem, znaczył tak wiele. Można było powiedzieć, że był ,,przyjacielem" dziewczyny, powiernikiem jej sekretów. Na jego kartkach zapisane były wszystkie jej obawy, przemyślenia...

Chcę żebyś wiedział że możesz to zrobić. Teraz lub nigdy aby żyć intensywnie... - dźwięk budzika przerwał dziewczynie cudowną podróż po krainie Morfeusza. Odkąd zmieniła jego melodię, każdy dzień zaczynała z uśmiechem na twarzy. Czuła się wolna, zupełnie jak ptak, który dopiero co wydostał się z klatki. Z każdą chwilą poznawała coś nowego. Wiedziała, że teraz wszystko jest w jej rękach, mogła robić co chciała. Nikt nie wywierał na nią presji, nikt nie mówił co ma robić, nie mówił jej co ma założyć, jak ma się ubrać. Teraz to ona o tym decydowała. Od kiedy przestała przyjaźnić się z Ludmiłą wszystko było prostsze, bez tych wszystkich intryg i ciągłych kombinacji, jej życie było mniej skomplikowane, płynęło wolniej, tak, że zauważała wiele rzeczy, które kiedyś tak często pomijała, na które dotychczas nie zwracała uwagi. I jeszcze pojawił się on. On, który na nowo pokazywał jej świat, te wszystkie niezwykle istotne wartości, o których na jakiś czas zapomniała. Każdego dnia, kiedy był przy niej, odkrywała barwy, całą ich gamę, z których istnienia, dotychczas, nawet nie zdawała sobie sprawy. Po prosu był przy niej, tak najzwyczajniej na świecie. O nic nie pytając, nie rozpamiętując przeszłości. Był przyjacielem. Kimś, kogo w tym momencie tak bardzo potrzebowała. Bo przecież teraz próbowała rozpocząć swoje życie od początku, zbudować wszystko od podstaw. Już nigdy nie miała zamiaru być tą samą Naty, którą była przez ostatnie kilka lat. Bo wtedy wcale nie była sobą. Była kimś zupełnie innym. Ale już dłużej tak nie mogła. Nie chciała brać udziału w tych wszystkich intrygach knutych przez Ludmiłę. Nie chciała już więcej ranić ludzi. To nie było w jej stylu. A przecież jak długo można postępować wbrew sobie i swojemu sumieniu?

Spojrzała na zegarek znajdujący się w jadalni. Wskazywał godzinę za dwadzieścia ósmą. Jednym sprawnym ruchem wstała od stołu i udała się do przedpokoju, dziękując uprzednio za posiłek. Naleśniki z czekoladą niewątpliwie stanowiły jedną z jej ulubionych potraw. Wciągnęła na nogi parę nowych białych trampek i przerzuciła torbę przez ramię. No pięknie, teraz to na pewno się spóźnię. - zaklęła w myślach zamykając za sobą drzwi. Niestety, za nim obejrzała się za siebie zdążyła się z czymś zderzyć. Upadła na ziemię. Jednak kiedy otworzyła oczy ujrzała, tak często ostatnio widywane przez siebie, piękne, brązowe oczy i ciemne włosy. Grymas, który pojawił się na jej twarzy kilkanaście sekund temu, momentalnie zamienił się w szeroki uśmiech.

- Wszystko w porządku? - chłopak przykucnął przy brunetce, po czym pomógł jej się podnieść.

- Tak, dziękuję. A tak w ogóle, to co ty tu robisz? - chociaż była wyraźnie zdezorientowana zaistniałą sytuacją, jego obecność wcale jej nie przeszkadzała. Mogła godzinami przebywać w jego towarzystwie, nie tracąc przy tym tematów do rozmów.

- Pomyślałem, że przyda ci się towarzystwo. Twój dom znajduje się dość daleko od Studio, więc...

- Studio! Musimy się pospieszyć, jeśli chcemy zdążyć! - w tym momencie dotarło do niej, która już godzina. Pociągnęła Federico za rękę i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w kierunku szkoły. On natomiast wcale nie protestował. Było wręcz przeciwnie. Lubił kiedy go dotykała, czuł wtedy przyjemne ciepło, które delikatnie i powolutku rozchodziło się po całym jego ciele. A w dodatku ich dłonie idealnie do siebie pasowały. Zupełnie jak gdyby zostały dla siebie stworzone.

Dzisiejszy poranek był przepiękny. Wyjątkowo słoneczny. Delikatny poranny wietrzyk sprawnie poruszał jej długimi, rudymi włosami, sprawiając, że co jakiś czas pojedynczy kosmyk, błądził gdzieś na twarzy dziewczyny. Z oddali natomiast, można było usłyszeć cichy śpiew ptaków. Uwielbiała go słuchać. Czuła się wtedy wolna. Czasami nawet zdarzało jej się zastanawiać jak to było by być ptakiem, móc latać wysoko, nie bacząc na tym te wszystkie problemy i nie musząc podejmować trudnych decyzji. Po prostu żyć, bez żadnych ograniczeń, z góry nakładanych reguł. Odkąd tylko pamiętała, zawsze chciała podróżować, odkrywać nowe miejsca, poznawać nowych ludzi, ich kulturę. Taka już była. Ciekawa świata, otwarta na innych. Jednak czasami ta cecha stawała się jej wadą. Bo przecież im bardziej pozwolimy się komuś do nas zbliżyć, tym większe ryzyko podejmujemy, narażając się przy tym na większe cierpienie. A ona, choć na pozór twarda i niezależna, w głębi duszy jednak bardzo wrażliwa, jak każda dziewczyna. Ona też potrzebowała drugiej osoby. Osoby, która byłaby dla niej wsparciem, potrafiła ją pocieszyć, ale także rozbawić do łez. Kogoś przy kim mogłaby być sobą, nie musiałaby udawać kogoś innego. Patrzyła na te wszystkie pary wokół siebie, a ona wciąż była sama. Od czasu, kiedy rozstała się z Broduey'em, nie była w żadnym poważnym związku. Dlaczego ja zawsze musze mieć takiego pecha. - zaklęła pod nosem. Chociaż trudno to przyznać, taka jednak była prawda. Camila wcale nie miała farta, jeśli chodzi o sprawy sercowe. Czasami nawet dochodziła do wniosku, że po prostu nie jest zbyt atrakcyjna. Szkoda tylko, że jeszcze wtedy nie zdawała sobie sprawy jak bardzo się myli. Chłopcy przecież wolą głupiutkie blondynki z długimi nogami, które to nie mają w tych swoich główkach za grosz rozumu. - ta myśl sama pojawiła się w jej głowie. Dziewczyna jednak nigdy nie chciała taka być. Nie zamieniłaby się z żadną z nich, nawet za milion dolarów. Bo według niej to wcale nie to jak wyglądamy jest najważniejsze, ale to co mamy w środku. Bo przecież uroda jest czymś ulotnym i nietrwałym, a charakter i serce pozostają z nami na zawsze.

Dzisiejszej nocy nie mógł spać. Przed oczami wciąż miał ten sam obraz, te łzy spływające po jej delikatnych, rumianych policzkach i jej słowa, które tak bardzo go zabolały. Kiedy je wypowiedziała, poczuł w sercu straszliwe ukłucie, zupełnie jakby na raz wbijano w nie miliony szpilek. Nigdy wcześniej tego nie doświadczył. Nawet wtedy, gdy widział ją z Diego. Bo przecież ostatnią rzeczą jakiej chciał, było ją skrzywdzić. Jak mogłem być tak głupi? Dlaczego wtedy jej nie wysłuchałem? Powinien wtedy przy niej być, wspierać ją, być jej przyjacielem. A on najzwyczajniej na świecie zostawił ją, nie dotrzymał danej obietnicy. Odwrócił się od niej, w momencie, w którym tak bardzo go potrzebowała. Dawny Leon wcale by się tym nie przejął, kiedy był z Ludmiłą nie zwracał uwagi na uczucia innych. Wtedy liczył się tylko on i jego zachcianki. Ale kiedy już zaczął zatracać się zjawiła się ona i sprawiła, że powrócił ten chłopak sprzed kilku laty. Ten, który przez tak długi czas ukrywał się gdzieś pod tą twardą powłoką, stworzoną na potrzebę zaistniałej sytuacji, bo przecież będąc z blondynką musiał być taki. Otoczenie tego od niego wymagało. Ale z każdym dniem, gdy zbliżał się do szatynki, zaczynał na nowo dostrzegać piękno tego świata. Z upływem czasu stała się jego osobistą gwiazdą, która wskazywała mu drogę na bezkresnym oceanie jakim jest  życie. Tyle jej zawdzięczał. Właściwie można zaryzykować nawet stwierdzeniem, że zawdzięczał jej samego siebie. Na nowo odkryła prawdziwego Leona Verdasa. Dlatego teraz wiedział jedno, musi przy niej być. Bez względu na wszystko, nie może jej zostawić. Już nigdy nie chciał łamać, danego jej niegdyś słowa. Już zawsze pragnął być dla niej wsparciem, nawet jeśli oznaczałoby to, że musi pogodzić się z tym, iż będzie zmuszony widywać ją u boku innego chłopaka. Ale po prostu nie miał innego wyjścia. Wczorajszy pocałunek uzmysłowił mu jak bardzo tęsknił za jej bliskością, jak bardzo pragnął czuć jej dotyk, jej zapach, to jak bardzo każdy dzień spędzony z dala od niej, pozbawiony jest kolorów. Kiedy wczoraj trzymał ją w swoich ramionach, nie chciał już nigdy jej z nich wypuszczać. Czuł się zupełnie jak gdyby trzymał w nich sens swojego życia. Dlatego właśnie nie mógł pozwolić sobie na to by ją stracić. Bo czy nasze życie może być szczęśliwe, jeśli pozbawimy je jego sensu?

I wtedy ujrzał ją. Kroczyła korytarzem trzymając za rękę bruneta, niby się uśmiechała, ale on wiedział, ze wcale nie jest szczęśliwa. Widział to w jej oczach, jej pięknych czekoladowych oczach, które tak bardzo uwielbiał. Czasami odnosił wrażenie, że potrafi czytać z nich jak z otwartej szeroko księgi. Księgi, która odzwierciedla jej duszę, stanowiącą najpiękniejszą opowieść jaką dane mu było poznać w życiu. Jednak czy dane mi będzie jeszcze kiedyś wcielić się w główną postać męską w tej historii? - tej myśli pożałował jeszcze zanim do końca do niego dotarła. Nie mógł przecież zapominać o Larze. To z nią teraz był i nie chciał sprawić, żeby cierpiała. Nie zasługiwała na to. Była dla niego dobra, zawsze go wspierała, pomagała mu w trudnych sytuacjach, umiała go pocieszyć i rozweselić. Była prawdziwą przyjaciółką. Jednak, czy to wystarczy? Leon dobrze znał odpowiedź na to pytanie, a ona wcale nie była jaką on by chciał. Jednak coś przerwało jego rozmyślania. Poczuł na sobie czyjś wzrok. I wtedy ich spojrzenia skrzyżowały się. Jednak ona szybko je opuściła. Chociaż w głębi duszy wcale tego nie chciała. Każda komórka jej ciała pragnęła już zawsze czuć to niesamowite ciepło bijące z oczu chłopaka, zawsze gdy na nią patrzył. I chociaż żadne z nich nie chciało się do tego przyznać, oboje wiedzieli, że nikt oprócz nich nie jest w stanie dać drugiemu szczęścia.

Dumnie podążała jednym z korytarzy Studio. Stukot jej dwunastocentymetrowych obcasów rozbijał się o płytki, sprawiając, że jego echo słyszalne było, niemalże, w każdej części szkoły. Cudowne, długie blond loki delikatnie opadały na je ramiona, dając przy tym niesamowity efekt. Ale cóż, ona już po prostu taka była. Nieziemsko piękna i zabójczo olśniewająca, bez żadnych większych problemów mogła zawrócić w głowie prawie każdemu chłopakowi. Pod wpływem jej nieodpartego uroku, momentalnie miękli i gotowi byli rzucić jej do stóp cały świat. Jednak ona nie zwracała na nich uwagi. Najzwyczajniej na świecie, nudzili ją. Nie stanowili żadnego wyzwania, dlatego wydawali się zupełnie bezbarwni i nieciekawi. Ostatnio jednak, na horyzoncie pojawiła się zdobycz godna uwagi. Chłopak, który niezaprzeczalnie różnił się od reszty. Od kilku dni wciąż siedział w jej głowie. I chociaż mogłoby wydawać się to nie możliwe, prawda była taka, że Ludmiła Ferro zainteresowała się kimś innym niż jej własna osoba. Szkoda, że jeszcze wtedy nie wiedziała jak bardzo nieprzewidywalna i przewrotna jest miłość, a to czego pragniesz jest dużo bliżej, niż mogłoby się wydawać...

Przekroczyła próg sali muzycznej. Uwielbiała to miejsce. Tutaj wszystko było inne i wyjątkowe, a Lu zdecydowanie nie lubiła rutyny i zwyczajności, a wręcz od nich stroniła. Wiedziała, że tylko odmienność i indywidualizm pozwalają wyróżnić się z tłumu. Sprawiają, ze przestajesz być anonimowy. Stajesz się kimś. I właśnie muzyka była dla niej ku temu okazją. Od zawsze jej życie było z nią związane, stanowiła nieodzowną jego część. Tylko kiedy śpiewała mogła być w stu procentach sobą. Świeciła wtedy pełnym blaskiem. Zupełnie jak prawdziwa gwiazda. W końcu Destinada Brilliar było utworem, z którego była najbardziej dumna.

Skierowała się w stronę keyboardu. Leżały na nim nuty dobrze znanego jej utworu. Już po chwili spod sprawnych, smukłych palców dziewczyny zaczęły wydobywać się pierwsze dźwięki piosenki.

Usłyszeć i poczuć
Czuję jaki masz zamiar
Szalony, szalony, szalony...

Zawsze, gdy śpiewała, czuła jakby unosiła się w powietrzu. Zupełnie odrywała się od otaczającej ją rzeczywistości. Liczyła się wtedy tylko ona i muzyka. Tworzyły nierozerwalną jedność. To właśnie ona dawała jej pewność siebie i siłę w każdej trudnej sytuacji.

Zrozumieć i poczuć
Od złamanych serc
Jestem królem, jestem, królem, jestem królem...

Uszu dziewczyny dobiegł tak dobrze znany jej głos. Kiedy byli jeszcze małymi dziećmi, każdą wolną chwilę spędzali razem. Świetnie się dogadywali, rozumieli bez słów. Czasami odnosiła wrażenie, że zna ją lepiej niż ona sama.

Słuchaj mojej piosenki

Rób to, co dyktuje ci serce

Wczuj się w rytm mojego tańca
To jest specjalne

Mój styl zwycięży

Te wersy zaśpiewali już razem. Dawno tego nie robili, przez co zapomnieli jak świetnie ich głosy ze sobą współgrają. A teraz było tak samo. Przez tyle lat nic się nie zmieniło, wciąż sprawiało im to wielką frajdę.

- Musimy chyba pomyśleć o jakimś duecie, co ty na to? - blondynka wyszła zza instrumentu i podeszła bliżej przyjaciela, zalotnie się do niego przy tym uśmiechając.

- Myślę, że to doskonały pomysł. W końcu najlepsi powinni trzymać się razem. - chłopak nie pozostawał jej dłużny. Posłał jej jeden ze swoich onieśmielających uśmiechów. Uwielbiali się ze sobą przekomarzać. W swoim towarzystwie mogli być po prostu sobą. Taka przyjaźń nie zdarza się często.

- Nie wysilaj się Słonko, twoje zagrywki wcale na mnie nie działają.

- Skoro tak twierdzisz. - Diego zajął miejsce na jednym z siedzeń znajdujących się w sali, po czym zamnął oczy i odchylił głowę do tyłu.

- Co się dzieje? Czyżby twój urok osobisty nagle przestał działać na naszą drogą Violę? - w jej wypowiedź ni stąd ni zowąd wkradła się, dostrzegalna jedynie przez nią, nuta rozczarowania. Jednak zniknęła jeszcze szybciej niż się pojawiła. Dziewczyna sama nie była do końca pewna, czym była ona spowodowana. Czy istniała możliwość, że choćby na chwilę, zaczęła współczuć szatynce? Wiedziała przecież, że ich plan, nie może przynieść pannie Castillo nic prócz cierpienia. Ale przecież właśnie takie było jego założenie, mieli pozbawić ją wszystkiego, na czym jej zależało. Dlatego ten powód opadał. Więc, co mogło...

- Nie, tu nie chodzi o mój urok. Wydaje mi się, że to znowu sprawka Verdas'a. On chyba nie umie nie wpychać nosa w nie swoje sprawy. - chłopak pochylił się do przodu i ponownie skierował wzrok na przyjaciółkę. Ludmiła wtedy po raz pierwszy zauważyła w jego spojrzeniu coś dziwnego. Zawsze kiedy mówił o dziewczynach jego oczy były obojętne, czasami tylko pojawiały się w nich iskierki ekscytacji, przypoinające jedynie te, charakterystyczne dla drapieżników, kiedy ujrzą nową zdobycz. Jednak teraz było to coś zupełnie innego, coś jakby uczucie. Ale czy Diego jest zdolny do uczuć? - spytała sama siebie. Odpowiedź była oczywista. Każdy jest do nich zdolny, on również. A nawet ja. Nie chciała patrzeć jak cierpi, był jedyną osobą,  poza rodzicami, która jeszcze od niej nie odeszła.

Siedziała na jednej z ławek znajdujących się przed budynkiem Studio i z dość nietypowym, dla tego zajęcia przejęciem, wpatrywała się w czubki swoich butów. Jednak wcale nie chodziło tu o jej nowe, białe obuwie. Dziewczyna dogłębnie nad czymś myślała, coś analizowała. Co więc zaprzątało głowę dziewczyny? Jubileusz szkoły, a mianowicie jej solowy występ, który zbliżał się wielkim krokami. A ona z każdą kolejną chwilą coraz bardziej się go obawiała. Pierwszy raz dostała okazję, aby móc się wykazać, pokazać na co ją stać, wyjść z cienia. Tylko, czy była na to gotowa? Czy nadszedł już ten moment, moment, w którym będzie w stanie świecić pełnym blaskiem? Wszystko musiało być idealnie, musiało być dopięte na ostatni guzik. Nie mogła pozwolić sobie na żadne, nawet najdrobniejsze, niedociągnięcie. Nie mogła zawieść. Widziała, że wszyscy na nią liczą, dlatego właśnie presja była tak ogromna. Czy jestem gotowa, aby brać na siebie taką odpowiedzialność? - znowu jej pewność siebie, a właściwie jej brak, dawały znać o sobie w najmniej odpowiednim momencie. Czasami, były nawet chwile, w których chciała zrezygnować, oddać solówkę komuś innemu. Ale wtedy pojawiał się on i sprawiał, że zaczynała w siebie wierzyć. Kiedy był blisko niej, znikały wszystkie ograniczenia, wszystkie bariery. Jego obecność dawała jej siłę, tak ogromną, iż miała wrażenie, że kiedy tylko jest blisko niej, ona może zrobić wszystko. To zupełnie tak jakbym latała. - niektórym mogłoby wydać się niepojęte, jak jedna osoba, z pozoru zwyczajna, potrafi zmienić twoje życie. Sprawić, że ta szara, nieciekawa rzeczywistość, w jednym momencie, staje się kolorowa, pełna barw. I tak własnie było w jej przypadku. Chłopak, którego do tej pory traktowała jedynie jak znajomego, w tak krótkim czasie, stał się jej najlepszym przyjacielem. Kimś na kogo mogła liczyć w każdym momencie, kimś, kto był przy niej, wpierał ją. Czasami nawet zastanawiała się nad tym dlaczego jej pomaga, dlaczego poświęca jej tyle czasu i uwagi. Chcociaż usilnie próbowała znaleźć odpowiedź na te pytania, nie umiała. Przecież niczymm się nie wyróżniała, nie była nikim wyjątkowym. Szkoda, ze wtedy jeszcze nie wiedziała jak bardzo się myli.

- Zgadnij kto to. - ona jednak nie dała się nabrać, od razu poznała właściciela dłoni, które uniemożliwiły jej widoczność. Kiedy jego palec delikatnie przejechał po jej policzku, poczuła przyjemny dreszczyk, który w jednej chwili ogarnał całe jej ciało.

- No nie wiem, nie wiem. Gregorio? - postanowiła zażartować, chciała dalej móc czuć jego dotyk na swojej skórze. Dotyk, który dawał jej tyle przyjemności.

- Strzelaj dalej.

- Lena?

- Znowu błąd. Do trzech razy sztuka. Więc uważaj, bo to twoja ostatnia. Jeśli znowu nie zgadniesz, czeka cię kara. - na twarzy chłopaka zagościł łobuzerski uśmieszek.

- W takim razie daj mi pomyśleć...

- Niestety twój czas się skończył. - brunet jednym sprawnym ruchem przeskoczył ławkę i znalazł się na przeciwko dziewczyny, po czym zrobił coś czego zupełnie by się nie spodziewała. Jego ręce powędrowały ku jej talii, a już po chwili można było usłyszeć jej perlisty śmiech.

- Nie...Federico...błagam cię...przestań...przestań...przecież wiesz, że mam...straszne łaskotki...dosyć...błagam... - jednak jej prośby nic nie dały. Chłopak nie należał do osób, które łatwo by się poddawały.

- To za tego Gregorio. - po kilku minutach, kiedy stwierdził, że dziewczyna już dość się wycierpiała, zaprzestał ,,swoich tortur".

- To nie było sprawiedliwe, wiesz? Nie dałeś mi ostatniej szansy. Jesteś nieznośny.- powiedziała z udawanym wyrzutem dziewczyna, gdy tylko udało jej się uspokoić oddech. Uwielbiała się z nim droczyć.

- W takim razie mam dla ciebie złą wiadomość. - nagle wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił, stał się niezwykle poważny.

- Jak to? Co się stało? - jego słowa wyraźnie zaniepokoiły dziewczynę. Podniosła się z ławki.

- Teraz już tak łatwo się mnie nie pozbędziesz, od dzisiaj jestem pełnoprawnym uczniem Studio. - wyszczerzył do niej swoje śliczne, śnieżnobiałe zęby w szerokim uśmiechu. Jednak ona wymierzyła mu porządnego kuksańca w bark. - Ałć! A to za co? Aż tak bardzo mnie nie lubisz?

- Za to, że mnie wystraszyłeś. Nie powinieneś był tego robić. - brunetka obróciła się na pięcie i założyła ręce na klatce piersiowej.

- Natalio, no nie gniewaj się. Przepraszam. Czy wybaczysz mi kiedyś moje haniebne zachowanie? - okrążył dziewczynę i stanął na przeciw niej. W tym momencie coś w niej pękło, nie wytrzymała, rzuciła mu się na szyję. Tak bardzo cieszyła się, że od teraz będą spędzać ze sobą jeszcze więcej czasu. Bo przecież każda sekunda spędzona w jego towarzystwie, dawała jej tak wiele radości.

.......................................................................................................

Przedstawiam Wam dziewiąteczkę ;) Wybaczcie mi, że musieliście na nią tak długo czekać. Mam jednak skrytą nadzieję iż chociaż w jakimś mikroskopijnym stopniu jest ona tego warta. Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieję. Wena zupełnie mnie opuściła i wychodzi mi takie coś. Tragedia. Mam wrażenie, że to się do niczego nie nadaje. Ale musiałam dodać rozdział, obiecałam go Wam, moi kochani, a ja zawsze dotrzymuję słowa ;* Co jeszcze mogę powiedzieć? Wybaczcie, że rozdział ma taki sam tytuł jak Part, ale po prostu idealnie mi do niego pasował. 

Wasza Diana ;***

P.S. 1. Moja droga Maddy, przepraszam, ze dedykuję Ci coś tak słabego, ale musisz wiedzieć, że starałam się, żeby wyszło jak najlepiej.

P.S. 2. Dostałam kilka nominacji do LBA, za które jestem ogromnie wdzięczna, ale chyba odpowiem na nie w następnym poście. Co Wy na to kochani?