Capítulo primero - ,,Ahora se, todo es diferente" (,,Junto a ti")

,,Wczoraj wydarzyło się coś strasznego. Po występie straciłam głos. To było okropne. Co prawda już od jakiegoś czasu coś było z nim nie tak, sama nie wiem dlaczego. Co jest tego powodem? Zastanawiałam się nad tym całą noc, ale nie mogłam znaleźć żadnego sensownego wytłumaczenia. Do tego wszystkiego Leon podszedł do mnie i powiedział, że cieszy się iż ma tak wspaniałych przyjaciół. Chciałam mu powiedzieć, że to nic wielkiego i zawsze może na mnie liczyć, a nie mogłam wydusić z siebie ani słowa! Nic, zero! A po tym najzwyczajniej w świecie uciekłam. Nie mam pojęcia, co on sobie pomyślał, jak musiał się wtedy poczuć... Mam nadzieję, że uda mi się to wszystko mu wytłumaczyć. Wtedy nie byłam w stanie tego zrobić, targały mną przeróżne emocje: ból, żal, smutek... Gdyby nie Camila, zatraciłabym się w tym wszystkim. Cieszę się, że mam tak wspaniałe przyjaciółki jak ona i Fran. Nie wiem co bym bez nich zrobiła. Obydwie wiedziały o moich problemach z głosem. Kiedy zobaczyła mnie w takim stanie, od razu domyśliła się o co chodzi, nie musiałam nic mówić. Wspólnymi siłami doprowadziłyśmy mój głos do porządku. Tylko nie wiem na jak długo... "

- Violu, musimy iść! - głos Angie przywrócił ją do rzeczywistości. Zamknęła pamiętnik i włożyła go do torby.

- Już schodzę! - odpowiedziała szatynka, po czym przerzuciła torbę przez ramię i zbiegła po schodach.

Przez całą noc nawet nie zmrużył oka. Dlaczego nic mi nie odpowiedziała? Dlaczego najzwyczajniej w świecie olała to co do niej mówiłem i odeszła? Dlaczego nie powiedziała, że jest teraz z Diego? Dlaczego to ukrywała? Myślałem, że po tym wszystkim co razem przeszliśmy stać nas na szczerość wobec siebie. Czy to co nas łączyło i ja już nic dla niej nie znaczymy? - pytał sam siebie. Dość tego Verdas! Weź się w garść! - pomyślał. Nie mógł teraz o niej myśleć! Teraz jest z Larą. To ona ma być dla niego najważniejsza. Nie może jej zranić. Pragnął stabilnego związku, bez niezdecydowania, ciągłej walki, nieporozumień, a ona mu taki gwarantowała.

Jednak pomimo usilnych starań, które wkładał w to, aby wmówić sobie, że nic nie czuje do Violetty i że tak będzie lepiej dla nich obojga, nie mógł zrobić jednej rzeczy. Nie mógł oszukać własnego serca, a ono mówiło mu, że nikt oprócz niej nie może dać mu szczęścia.

Kiedy weszła do sali jej oczy powędrowały prosto ku niemu, a wtedy ich spojrzenia się spotkały. Jednak on momentalnie odwrócił wzrok. Wiedziała, że nie wróży to nic dobrego. No tak - pomyślała. Bała się, że on może nie chcieć jej widzieć, rozmawiać z nią. Co gorsza teraz jej obawy stawały się rzeczywistością. W tym momencie zauważyła Francescę i Camilę. Nagle wszystko do niej dotarło. Jestem najgorszą przyjaciółką na świecie! - zganiła się sama w myślach. Fran dzwoniła wczoraj wieczorem i opowiedziała o tym,  że jej rodzina musi wrócić do Włoch. Dziewczyna była załamana tym, że zostawia tu swoich przyjaciół i Marco. Musi być teraz przy niej, wspierać ją i spędzić z nią te dwa tygodnie, które im zostały - to oczywiste.

- Cześć Wam! - rzuciła Violetta przybierając dobrą minę do złej gry.

- Hej Violu! - Cami spoglądając w stronę przyjaciółki.

- Cześć... - można było dosłyszeć załamujący się głos Włoszki. Francesca nigdy nie była taka. Zawsze tryskała optymizmem i energią... a teraz ledwo powstrzymywała łzy, na jej twarzy malował się wyraźny smutek. Violetta nic już więcej nie mówiąc podeszła do przyjaciółki i ją przytuliła. Tak bardzo będzie mi jej brakować - pomyślała.

Po chwili do sali weszli Pablo i Antonio:

-Moi kochani, chcielibyśmy Wam coś ogłosić. Jak pewnie wiecie już niedługo będziemy obchodzić dwudziestopięciolecie naszego Studio. Z tej okazji chcielibyśmy zorganizować przyjęcie, które uświetniłyby przygotowane przez Was piosenki. Co Wy na to? - Antonio nie musiał długo czekać na odpowiedź, gdyż propozycja spotkała się z ogólną aprobatą. W sali rozległy się szmery i szepty.

     Violetta szła korytarzem studio. Angie poprosiła ją, aby po lekcji odniosła skrzypce do sali muzycznej. Właśnie w tym momencie miała przekroczyć jej próg, gdy nagle usłyszała dochodzący stamtąd głos. Z resztą dobrze jej znany.

Entre dos mundos hoy
me está latiendo el corazón ...
Uno es seguro, adrenalina
El otro sin control..

Es como tener dos vidas o más...
Uno me da el agua y el otro el aire...
Yo quiero mezclar ¿ por qué no juntar..?
Mis dos pasiones en un solo lugar..!!

Oh! Oh! oh! oh! oh! oh! oh! oh

Oyélo en mi voz...
Entre dos mundos voy..!!

Oh! Oh! oh! oh! oh! oh! oh! oh

Oyélo en mi voz...
Entre dos mundos voy..!!

Me late el corazon
cuando oigo el
ruido del motor... yeahh
Y mi guitarra llena el
alma con esta cancion... yeahh

Es como tener dos vidas o más
Uno me da el agua y el otro el aire
Yo quiero mezclar ¿ por qué no juntar?
Mis dos pasiones en un solo lugar

Es como tener
dos vidas o mas
Uno es mi fuerza
Y el otro mi arte Yo quiero mezclar
¿ porque no juntar?
Mis dos pasiones
en un solo lugar

Oh! Oh! oh! oh! oh! oh! oh! oh

Oyélo en mi voz
Entre dos mundos voy

Oh! Oh! oh! oh! oh! oh! oh! oh

Oyélo en mi voz
Entre dos mundos voy

- Długo tam stoisz? - piosenka nagle ucichła. Kiedy usłyszała te słowa była totalnie zdezorientowana. Jak on mnie zauważył? - pomyślała.

- Nie, dopiero...- jednak nie dane jej było dokończyć

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś z Diego?! Dlaczego wczoraj odeszłaś bez słowa?! Myślałem, że ze względu na to co nas łączy...łączyło, stać nas na szczerość wobec siebie. - Leon szybko się poprawił.

- To nie tak, Leon pozwól mi to wytłumaczyć... - dziewczyna nie mogła powstrzymać łez.

- Violetta, tu nie ma czego tłumaczyć! - to zdanie prawie wykrzyczał.

- Leon, proszę. - jej ton był błagalny. Nie chciała, aby sprawy przyjęły taki obrót, nie chciała do tego dopuścić.

- Daj spokój, to i tak nie ma sensu! - skierował się w stronę wyjścia.

- Leon... - ale tego już nie usłyszał, zniknął za drzwiami sali.

Jedyne czego teraz pragnęła to gorąca kąpiel, która zmyła by z niej wszystkie trudy dzisiejszego dnia, uwolniła od wszystkich problemów.  Nacisnęła klamkę. Jej oczom ukazały się trzy duże walizki stojące w przedpokoju. Co to ma być? Czyżby Jade wróciła do domu? - próbowała chociaż w minimalnym stopniu załagodzić żartem tę beznadziejną sytuację, w której się znalazła. Jednak nie udało jej się. Było gorzej niż się mogło wydawać. Jedna z jej najlepszych przyjaciółek wyjeżdża, Leon nie chce jej znać, a na dodatek nie wie, czy będzie mogła śpiewać. Wszystko się zmienia. Nagle jej uszy dobiegł znajomy głos:

- Hej Violu!

- Fede? Długo tu jesteś? Kiedy przyjechałeś? Na ile zostajesz? - szatynka rzuciła się przyjacielowi na szyję obsypując go pytaniami.

- Spokojnie Violu, ja też się stęskniłem. - zaśmiał się chłopak.

- Wybacz. - uśmiechnęła się, odrywając od Federico.

- Nic się nie stało. A wracając do Twoich pytań... Przyjechałem jakąś godzinę temu. Zostaję w Buenos Aires już chyba na dobre. Firma mamy przeniosła ją tutaj. Ja przyjechałem dzisiaj, bo chciałem się z Wami zobaczyć jak najszybciej, a mama wraca za jakiś tydzień, Twój tata był tak miły i pozwolił mi u Was przeczekać te kilka dni. - wyjaśnił.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę. - próbowała się uśmiechnąć, jednak zamiast tego na jej ustach pojawił się grymas, co nie umknęło uwadze chłopaka.

- Co się dzieje Violu? - zapytał. Przeszli do salonu, po czym Violetta wszystko mu opowiedziała. Mimo, że niczego to zmieniało, kiedy wyrzuciła to z siebie, wyraźnie jej ulżyło. Poza tym dobrze jest mieć przy sobie kogoś komu się ufa, kogoś z kim można o wszystkim porozmawiać. Federico zawsze był taką osobą, był przyjacielem, jakiego każdy chciałby mieć.

.....................................................................................................................

Jak to mówią - pierwsze koty za płoty. Jest i rozdział pierwszy. Trochę krótki, ale to dopiero początek, bo od czegoś trzeba zacząć ;) Obiecuję, że postaram się, aby kolejne były dłuższe. Nie powiem już nic więcej na temat rozdziału, ocenę pozostawiam Wam kochani :D

P.S. Dziękuję za te wszystkie wspaniałe komentarze, które pojawiły się pod Prologiem. Jak już pisałam, wiele dla mnie znaczą. Jesteście wspaniali, a to co piszecie jest naprawdę motywujące :*

Pozdrawiam - Wasza Diana <3