Capítulo séptimo - ,,Rompe tu laberinto" (,,Ven y canta")

Rozdział dedykuję mojej kochanej Ag.,

która zna moje prawdziwe imię ;)

,,Bywają w życiu momenty, które sprawiają, że czujesz się kompletnie bezradny i bezbronny. Cała bariera, która miała chronić Cię przed złem i cierpieniem, nagle pada. Obraca się w nicość. A Ty odczuwasz tylko to dręczące uczucie bezsilności, pożerające Cię od środka. Niszczące każdą cząstkę Twojego ciała. Jednak Ty, mimo wszystko musisz być silny. Sytuacja zmusza Cię do tego, żeby przybrać maskę. Maskę, która sprawia, że jeszcze bardziej się dusisz, tłumiąc w sobie te wszystkie emocje. Przez to wszystko tak bardzo szukasz samotności, bo wcale nie chcesz już udawać. Dopiero kiedy zostajesz sam, pośród czterech ścian, możesz tak naprawdę się otworzyć. Zamykasz się w pokoju i płaczesz, a razem z łzami wypływa na wierzch cały żal i smutek. Wtedy myślisz, że będzie lepiej, ale po kilku chwilach orientujesz się, że to tylko złudzenie. Wszystko wraca i to ze zdwojoną siłą..." - Violetta spojrzała na stos zużytych chusteczek leżących na szafce. Było jej tak źle. Czuła w sercu ogromną pustkę, której nie mogło wypełnić nic, nikt prócz niego. A on w tym momencie wydawał jej się tak bardzo daleki i nieosiągalny. Zupełnie jakby nie należał już do jej świata, pozostając przy tym głównym sensem jej życia. Zastanawiała się, czy to w ogóle możliwe. Odpowiedź niby była oczywista, ale zarazem tak trudna. Nie chciała już więcej nikogo zranić, ale nie chciała też sama cierpieć. Jednak wiedziała, że bez niego nie jest to możliwe...

Nie rozmawiała z nim już od tygodnia, od tamtego pamiętnego wieczora. Nie wiedziała jak się zachować. Zdawała sobie sprawę z tego, że jej zachowanie było nie na miejscu, ale nie miała wtedy na to wpływu. To był impuls, jeden moment, chwila zapomnienia. Stało się i już. Ot tak. On natomiast, po całym tym zdarzeniu najzwyczajniej w świecie, zupełnie bez słowa wyszedł. Jakby nigdy nic. Z jednej strony mu się nie dziwiła, był teraz z Jackie, nie chciał jej ranić. Z drugiej natomiast była trochę zdezorientowana. W prawdzie wyszedł, ale nie opierał się pocałunkowi, odwzajemnił go. Czy gdyby naprawdę ją kochał, postąpił by tak? - ta myśl wciąż nurtowała Angie. Wszystko to sprawiało, że sytuacja stawała się coraz bardziej skomplikowana. Z każdą kolejną sekundą mętlik w jej głowie był coraz większy. Sama nie wiedziała już co czuje. Niewątpliwie Pablo był dla niej kimś ważnym. Kiedy przy niej był czuła się bezpieczna, szczęśliwa. Na jego widok na je twarzy pojawiał się uśmiech. Znali się praktycznie od zawsze, wiedział o niej wszystko, znał ją lepiej niż ona sama. Zawsze pocieszał, wspierał w trudnych chwilach. Po śmierci jej ojca stali się sobie jeszcze bliżsi. Spędzali ze sobą więcej czasu. Pomógł jej przejść przez te trudne chwile. Tak bardzo go wtedy potrzebowała, potrzebowała wsparcia, silnych ramion, w które mogłaby się w tulić, kogoś kto pogłaskałby ją po głowie i powiedział, że wszystko będzie dobrze. A on właśnie kimś takim był. Był jej ostoją, światłem, które wskazało właściwą drogę. Poświęcał jej tyle uwagi, tyle czasu. Dawał jej nadzieję na nowe, lepsze jutro. Mówił, że z każdym nowym dniem, rodzi się nowa nadzieja, a czas leczy rany. I tak było. Było dokładnie tak jak mówił. Chociaż tak bardzo kochała ojca i tęskniła za nim, nauczyła się żyć dalej. To właśnie on ją tego nauczył. Pokazał, że ludzie tak naprawdę od nas nie odchodzą, bo na zawsze pozostają w naszych sercach. I to właśnie ta pamięć o nich sprawia, że nigdy nie musimy się z nimi rozstawać. To właśnie wtedy zrozumiała, że jest kimś więcej niż tylko przyjacielem, zbliżyli się do siebie. Poczuła jak zaczyna tlić się w niej uczucie. Uczucie, które z każdym dniem, stawało się coraz silniejsze. Jednak wtedy pojawił się on, German. Angeles zaczęła poznawać go na nowo, przekonała się do niego, a w pewnym momencie, sama dokładnie nie była świadoma w którym, jego również zaczęła darzyć uczuciem. To było kompletnie niespodziewane i niezamierzone. Po prostu się stało. Zmieniła swoje nastawienie wobec mężczyzny, zobaczyła w nim zagubionego człowieka, który wciąż nie umiał się w tym wszystkim odnaleźć, który pozostał sam z małą córeczką. Uznał więc, że najlepszym rozwiązanie będzie ucieczka, ucieczka od problemów, pozostawienie ich za sobą, daleko w tyle. Jednak w rzeczywistości, nie można było uciec od przeszłości, bo przeszłość wciąż jest z nami i w końcu i tak nas dogoni. I tak było również w jego przypadku. Wszystko co robił w pewnym momencie go dosięgło, całą prawda wyszła na jaw. A tego było dla niego za wiele. To wszystko go przerosło. Zagubił się. I to właśnie ją w nim urzekło, to, że poznała jego inną, wrażliwą stronę, stronę, która do tej pory była jej zupełnie obca. Jednak ostatnio  sytuacja znów przyjęła całkiem inny obrót, nabrała nowych barw. W tym przypadku przełomowym momentem było to, gdy zobaczyła swojego przyjaciela, Pablo razem z Jackie. Myślała, że jej uczucie względem niego, które wcześniej w niej się tliło, już wygasło. Nic bardziej mylnego. Ono tylko na chwilę przygasło, żeby to nagle wybuchnąć ogromnym płomieniem. Rozpalić się na nowo żarem. Tylko, czy nie było już za późno? Dlaczego doceniamy ludzi, dopiero wtedy, gdy ich tracimy?

To sobotnie przedpołudnie dłużyło jej się wyjątkowo niemiłosiernie. Została sama w domu. Rodzice i Lena wyszli na długo planowany seans do kina, a ona nie mogła z nimi pójść. Jak na złość musiała się rozchorować, właśnie dzisiaj. Mama przed wyjściem chyba ze sto razy pytała dziewczynę, czy, aby na pewno powinni iść, ale ta zapewniała ją, że tak. Nie chciała, żeby oni odmawiali sobie chwili wytchnienia po ciężkim tygodniu pracy przez jej nieostrożność. Wiedziała ile wysiłku kosztuje ich, zapewnienie jej i siostrze wygodnego życia. Może nie opływali w luksusach, ale zawsze miały to co było im potrzebne, nigdy niczego im nie brakowało. Natalia wiedziała jak wielkie szczęście ma, posiadając taką cudowną rodzinę. Byli ze sobą bardzo zżyci, wiele rzeczy robili razem, między innymi te sobotnie wyjścia do kina. Stały się już ich tradycją. Ale najważniejsze było to ogromne uczucie, które łączyło ich czwórkę w jedną wielką całość. To była miłość. Byli dla siebie, zawsze się wspierali, mogli na siebie liczyć w każdej trudnej sytuacji. A teraz tak bardzo ją dopingowali. Cieszyli się z szansy, którą dostała ich córka. Nie narzekali nawet wtedy, kiedy musieli w kółko słuchać tej samej piosenki w wykonaniu Naty. Mało tego. Oni wciąż ją chwalili. Cały czas.

Podniosła się z kanapy i powolnym krokiem ruszyła w stronę kuchni. Otworzyła lodówkę i wyjęła z niej karton niskotłuszczowego mleka. Teraz brakowało jej tylko płatków. Zajrzała do pierwszej szafki. Nic. W drugiej też. No pięknie. Chyba jednak będę głodować. - zaśmiała się w myślach. W tym momencie usłyszała dzwonek do drzwi. Dziwne. Nie spodziewała się dzisiaj żadnych gości. Na powrót rodziców również nie liczyła. Seans nawet się jeszcze nie zaczął. Podeszła do drzwi, aby je otworzyć. Jej oczom ukazał się ten piękny uśmiech, który ostatnio tak często widywała.

- Chyba czytasz mi w myślach. - uśmiechnęła się na widok torby z zakupami w jego dłoni.

- Pomyślałem, że przyda ci się towarzystwo. Poza tym, gdy jestem chory babcia zawsze przyrządza mi jedną z tradycyjnych włoskich potraw. - nagle przybrał zrezygnowany wyraz twarzy. - Ja niestety potrafię robić tylko risotto.

- Masz szczęście, bo tak się składa, że je uwielbiam. - chwyciła jego wolną dłoń i wciągnęła go do środka. Każdego dnia odkrywała w nim coś nowego. Coś co pozytywnie ją zaskakiwało. Usiadła na jednym z siedzeń znajdujących się przy blacie, obserwując sprawne, a przy tym niezwykle płynne ruchy chłopaka. Nie minęła więcej niż godzina, a wszystko było już gotowe.

- Mam nadzieję, że będzie ci smakowało.

- Wygląda przepysznie. - włożyła do ust pierwszy kęs. - To jest przepyszne! Gdzie się tego nauczyłeś?

- Od dziecka lubiłem się przyglądać jak babcia gotuje. To stary rodzinny przepis, który trochę udoskonaliła. - zaśmiał się podając dziewczynie serwetkę.

- Dziękuję. - spuściła wzrok, a jej policzki zalały się rumieńcem. Zrobiło jej się głupio, że nawet nie zauważyła, że jest brudna. W jego towarzystwie nie zwracała uwagi na takie rzeczy, nie krępowała się. Dawał jej totalną swobodę bycia sobą. Ostatnio spędzali ze sobą wiele czasu, przez co niewątpliwie się do siebie zbliżyli. Nie miała pojęcia dlaczego ktoś taki jak on w ogóle spędzał z nią czas. Przecież miał tylu innych przyjaciół.  A on wolał wolne chwile poświęcić właśnie jej. Pomagał je przy piosence, odprowadzał do domu, a teraz jeszcze to. Nikt nigdy nie zachowywał się tak w stosunku do niej. Poza rodziną rzecz jasna.

- Znowu to robisz. - podszedł do niej i usiadł na przeciwko. Podniósł jej podbródek.

- Co znowu robię? - zapytała nieco zdezorientowana.

- Rumienisz się.

- Przepraszam. - wyjąkała.

- Chyba już ci mówiłem, że nie musisz mnie przepraszać. Poza tym nie o to chodzi. - zawahał się. - Po prostu wyglądasz wtedy tak uroczo... - ostatnie zdanie wypowiedział nieco ściszonym głosem. Jednak ona doskonale je słyszała. Dotarło do niej ze zdwojoną siłą. W tym momencie było ono analizowane przez każdy neuron jej mózgu. W pewnym sensie, nie do końca jeszcze wierzyła w to co usłyszała. Spojrzała ponownie w oczy chłopaka w celu potwierdzenia jego słów. I wtedy po raz pierwszy zobaczyła coś jeszcze, coś innego niż zwykła sympatia. Brunet delikatnie chwycił jej dłoń. Znów poczuła to przyjemne ciepło, które rozchodziło po jej całym ciele. Czuła je zawsze, kiedy jej dotykał.

Już jakiś czas temu dostrzegł, że coś się z nią dzieje. Wydawała się być jakaś nieobecna, rozkojarzona. Niby zawsze, gdy pytał, czy wszystko w porządku, ona uśmiechała się i odpowiadała twierdząco, ale on wiedział, że coś jest nie tak. Zapewniała go, że to tylko z powodu wyjazdu Francesci. Jednak on jej nie wierzył. Znał ją na tyle, żeby stwierdzić, że jest coś jeszcze, coś co przed nim ukrywa. Była przecież jego córką. A rodzice po prostu wiedzą takie rzeczy. Problemem natomiast było to, że pomimo usilnych starań, nie wiedział co to może być. Nie mógł już dłużej siedzieć bezczynnie, z założonymi rękami. Musiał coś zrobić.

Naprawiał ten motor już trzecią godzinę i wciąż nic. Normalnie poczekałby na Larę, ale nie dzisiaj. Dzisiaj musiał się czymś zająć, zając czymś swoje myśli. Myśli, które wciąż krążyły wokół jednej osoby. Cały czas miał przed oczami jej wizerunek, jej brązowe włosy, jej uśmiech i jej piękne, duże oczy... Wtedy, gdy przyszła na tor wcale nie chciał tego wszystkiego mówić, biorąc pod uwagę nawet fakt, że było to prawdą. Tak naprawdę jedyne, czego wtedy pragnął to wziąć ją w swoje objęcia i mocno do siebie przyciągnąć. Chciał znów poczuć jej delikatny dotyk, jej zapach, jej bliskość. Jednak nie mógł tego zrobić. Sytuacja mu na to nie pozwalała. Violetta była teraz z Diego, a on był z Larą. A ostatnim czego w tym momencie chciał to zranić dziewczynę. Była dla niego taka dobra, przy niej czuł się ważny, czuł, że wreszcie ktoś go docenia, wkłada w ich związek całe serce. Tylko, czy ja tak potrafię?- odpowiedź na to pytanie nasunęła się tak samo szybko jak ono. I w dodatku, wcale nie była taka, jaką chciałby aby była. Bo przecież nie da się kochać kogoś na siłę. Możemy próbować tłumić nasze uczucia, zachować je w środku, ale nigdy nie uda nam się oszukać naszego serca. A ono wyraźnie mówiło mu, że tylko jedna osoba jest w stanie sprawić, że będzie w pełni szczęśliwy.

- Leon, możemy porozmawiać? - chłopak nawet nie patrząc zorientował się do kogo należy głos.

- Oczywiście panie Castillo. - wstał i podszedł do mężczyzny. Chciał wyciągnąć w jego kierunku dłoń, ale kiedy tylko zorientował się, że jest ubrudzona od smaru, szybko porzucił ten zamiar. Schował rękę do kieszeni kombinezonu. - Słucham.

- Chodzi o Violettę...

- Obawiam się, że w tej sprawie nie mogę niczego zrobić. - szatyn nie zwykł był wchodzić innym w słowo, ale w tej sytuacji nie miał innego wyjścia. Nie był gotowy na rozmowę na ten temat, a zwłaszcza z jej ojcem.

- Proszę cię tylko o to, żebyś z nią porozmawiał, o nic więcej. Ty jako jedyny potrafiłeś do niej dotrzeć. Ja już nie wiem co robić. Ona ostatnio nie jest sobą. Proszę Cię... - German zawsze był osobą zdecydowaną, pewną siebie, stanowczą. A teraz? Teraz najzwyczajniej w świecie się bał. Bał się, że straci jedyną osobę, jaka mu pozostała, która była dla niego wszystkim. Leon nigdy wcześniej nie widział go w takim stanie.

- Zgoda, ale niczego nie obiecuję...

Uwielbiała spacerować. Wtedy najlepiej jej się myślało. Lubiła obserwować ludzi, ich zachowania, reakcje. Już jako dziecko była niezwykle ciekawa świata. Chciała go poznawać, zgłębiać jego tajemnice. Jednak to właśnie relacje miedzy ludzkie interesowały ją najbardziej. Człowiek jest istotą niezwykle skomplikowaną i złożoną, którą czasami trudno jest rozszyfrować. Camila często zastanawiała się nad jakimkolwiek sensem związków. Rozważała ich główne aspekty. Na podstawie obserwacji, dochodziła do wniosku, że w gruncie rzeczy, przynoszą same cierpienie. Bo weźmy na przykład taką Francescę i takiego Marco. Niby są świetną parą, idealnie się dogadują i dopełniają, ale co z tego jeśli ona musi teraz wyjechać? Albo na przykład Leon i Violetta. Kochają się, ale nie mogą być razem. Nie mówiąc już o jej związku z Broduey'em. Wtedy wciąż się kłócili, nie mogli dojść do porozumienia. Jeśli nie jedno to drugie i tak na okrągło. A teraz gdy są przyjaciółmi wszystko wydaje się być łatwiejsze. Mogą zawsze ze sobą porozmawiać, liczyć na siebie w trudnych sytuacjach, bez niepotrzebnego napięcia. Czy gra jest w ogóle warta świeczki? Czy nie lepiej byłoby nie plątać się w tak skomplikowane relacje? Dziewczyna coraz częściej o tym myślała. Jednak, wtedy pojawiało się kolejne pytanie. Czy bez drugiej osoby nasze życie miałoby jakikolwiek sens? I wtedy wszystkie dotychczasowe przemyślenie obracały się w drobny pył. Bo czymże było by życie, gdybyśmy nie mieli go z kim dzielić? Nie moglibyśmy się z niego w pełni cieszyć. Bo przecież my stanowimy tylko połowę, połowę całości. Chociaż nie chciała się do tego przyznać, nawet przed samą sobą, brakowało jej kogoś takiego. Patrząc na nią, na jej zachowanie mogłoby nam wydawać się, że jest inna od reszty dziewczyn. Twarda i samodzielna. Jednak to były tylko pozory. Pozory, które sama stworzyła, tylko dlatego, żeby nikt nie mógł jej zranić. Nikomu nie dawała przekroczyć pewnej granicy, granicy bezpieczeństwa. Wszystkich trzymała na pewien dystans. A wszystko to robiła, bo tak naprawdę, w środku, niczym nie różniła się od pozostałych. Pod ta twardą skorupą, ukrywała się niezwykle wrażliwa dusza. Osoba dostrzegająca piękno świata, obawiająca się przyszłości, kochająca muzykę. Problem natomiast tkwił w tym, że dotychczas nikomu jeszcze nie udało się do końca odkryć jej wnętrza. A ten, komu się to uda, niewątpliwie, będzie miał wielkie szczęście.

W życiu jest tylko jedna rzecz, której możemy być w stu procentach pewni. A mianowicie śmierć. Wszystko inne jest tak kruche i tak ulotne, że w jednej chwili może okazać się tylko złudzeniem. Wszystkie nasze nadzieje, marzenia, założenia mogą obrócić się w nicość. A wtedy pozostaje tylko szara rzeczywistość, która bez pewnego punktu odniesienia, jest w stanie doprowadzić nas do zguby. Bo niby jaki sens ma nasze życie, jeśli nie możemy czerpać z niego pełnym garściami?

Federico zamknął za sobą drzwi, po czy powolnym krokiem udał się do swojego pokoju. W tym momencie jego głowa, niemalże pękała od natłoku przeróżnych myśli. Dlaczego nic nie odpowiedziała? Dlaczego tak po prostu zmieniła temat? Może to za wcześnie? Może wcale nie była na to gotowa? A może wcale nie czuje tego co ja? - od kiedy opuścił dom dziewczyny, te pytania wciąż nie dawały mu spokoju. Był tak bardzo zdezorientowany jej zachowaniem. Myślał, że ona również widzi to pewnego rodzaju połączenie, które nawiązało się pomiędzy nimi, po jego powrocie, czuje ten przyjemny dreszcz, który on odczuwał zawsze gdy jej dotykał. To uczucie było dla niego tak nowe, tak odmienne. Co prawda wcześniej w jego życiu pojawiały się jakieś dziewczyny, jednak do żadnej z nich nie czuł czegoś takiego. Natalia była inna, niewątpliwie się od nich różniła. Co właściwie było w niej takiego wyjątkowego? Sam do końca nie był pewien. Może chodziło o jej niesforne, ciemne loki? Raz, kiedy śpiewała jeden z nich, zupełnie przez przypadek, zabłąkał się gdzieś na jej twarzy. Tak bardzo chciał móc go wtedy poprawić, schować go za jej ucho. Nie chciał jej jednak wystraszyć. A może chodziło o jej piękne, brązowe oczy, w które mógł patrzeć się bez końca. Czasami nawet łapał się na tym, jak bezwiednie, po prostu się w nie wpatrywał. Tak, niezaprzeczalnie zarówno jej włosy jak i oczy były wyjątkowe. Ale tym co najbardziej go w niej urzekło, było jej wnętrze. Była niczym nieoszlifowany brylant, który tylko czekał na to, aby móc świecić swoim pełnym blaskiem. A on tak bardzo pragnął być tym, który wydobędzie jej piękno na wierzch. Jednak, czy ona też tego chce? Do tej pory myślał, że tak... Lecz teraz? Teraz czuł się zagubiony. Jej dzisiejsza reakcja wprawiła go w zakłopotanie, sprawiła, że niczego nie był już pewien.

- Masz ochotę na gorące kakao? - głos Violetty sprowadził go na ziemię. Dziewczyna podeszła do łóżka, po czy zajęła miejsce obok chłopaka. On nic nie odpowiedział, tylko ciężko westchnął i wziął od niej kubek ciepłego napoju. - Ciężki dzień? - kontynuowała.

- Nawet nie pytaj. - upił łyk. Nie miał teraz siły, żeby o tym rozmawiać.

Siedziała tak już od dłuższego czasu. Czuła się taka zagubiona. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć. To co powiedział wprawiło ją w osłupienie. Z jednej strony miała ochotę skakać z radości, z drugiej natomiast bała się. Bała się, że coś im nie wyjdzie. A nie chciała go tracić. Teraz kiedy wreszcie znalazła osobę, która świetnie ją rozumie, która jest przy niej, która wspiera, nie mogła ryzykować. Poza nim nie miała żadnych innych przyjaciół. Gdy ,,przyjaźniła" się z Ludmiłą, wszyscy raczej trzymali się od niej z daleka. On był pierwszą osobą, która wyciągnęła do niej rękę. Tak wiele mu zawdzięczała, ale wciąż tak bardzo go potrzebowała. Wszystko działo się tak szybko. Tak, to prawda, że po jego przyjeździe bardzo się do siebie zbliżyli. Ale do tej pory myślała, że traktuje ją tylko i wyłącznie jak przyjaciółkę, albo nawet dobrą znajomą. A on nagle wyskakuje jej z czymś takim. Chociaż jeśli głębiej by się nad tym zastanowić, ona też coś do niego czuła. Pewien rodzaj chemii. W chłopaku było coś, co sprawiało, że tak bardzo pragnęła jego bliskości, jego dotyku. Dotyk. - przyjemne mrowienie, która czuła za każdym razem. Jednak myślała, że to wszystko jest tylko jedno stronne. Nawet w najśmielszych snach, nie marzyła, że jest chociażby cień nadziei na to, że on również może coś do niej czuć. Aczkolwiek, przecież to co powiedział mogło przecież nic nie znaczyć. Może to było tylko puste, nic nie znaczące stwierdzenie? Może po prostu żartował, a ja nie powinnam się tym przejmować?

- Jak tam? Lepiej się czujesz?- szybko odwróciła głowę. Lena stała oparta o jej biurko.

- Tak, zdecydowanie. - przytaknęła.

- Czułaś się bez nas bardzo samotna? - wiedziała jak poprawić Natalii humor. Zawsze, gdy było jej źle, umiała sprawić, że na jej twarzy znów pojawiał się uśmiech. Sprawiała, że zapominała o problemach i tak po prostu mogła być sobą.

- Nie aż tak bardzo. - spojrzała na siostrę. - Poza tym nie byłam sama. Przyszedł Federico... - ups! Powinna była ugryźć się w język.

- Ostatnio spędzacie razem dużo czasu...

- Daj spokój, tylko się przyjaźnimy. - nie wiedziała, czy to stwierdzenie do końca było prawdziwe.

- Ha! Coś ukrywasz. - blondynka od razu zauważyła nutę niepewności, która wkradła się do jej wypowiedzi.

- Nie...

- Naty! Powiedz, proszę, proszę, proszę! - podbiegła do łóżka i usiadła obok niej. Chwyciła jej dłoń w swoje ręce. Teraz nie miała już innego wyjścia, wiedziała, że nie da jej spokoju.

- Ale to naprawdę nic ważnego. Chodzi tylko o to, że dzisiaj coś powiedział. - zawahała się. - Powiedział, że kiedy się rumienię wyglądam...uroczo...

..............................................................................................

Jestem totalnie beznadziejna :'( Dzisiaj mijają dokładnie dwa miesiące od założenia mojego bloga. Chciałam napisać z tej okazji parta, ale się nie wyrobiłam. Mam w szkole taki natłok nauki, że czasami sama nie wiem jak się nazywam. Rozszerzona fizyka - nikomu nie polecam. Chciałam więc napisać wreszcie dobry rozdział, a wyszedł tragiczny. Chyba gorzej już być nie może. Zawiodłam na całej linii. Błagam Was o przebaczenie. Postaram się Wam to jakoś wynagrodzić. Mam nadzieję, że ta blokada jest tylko chwilowa.

P.S.1. Ag., wybacz, że dedykuję Ci tak kiepski rozdział, ale po Twoim ostatnim komentarzu, po prostu nie mogłam się powstrzymać. Totalnie mnie nim rozwaliłaś. Ty wiesz jak poprawić mi humor ;) Zawsze gdy czytam komentarze do Ciebie, robi mi się tak ciepło na serduchu, a na mojej twarzy pojawia się ogromny banan. Jeszcze raz przepraszam <3

P.S. 2. Nadal jaram się finałem drugiego sezonu ^^ Było tyle emocji. Tak bardzo czekałam na beso Leonetty i się w końcu doczekałam xD Popłakałam się ze szczęścia ;) No i oczywiście piękne piosenki, pocałunki innych par, występ Vilu i Germana. Było wszystko.

Wasza Diana ;***