Capítulo octavo - ,,Donde quiera yo voy" (,,Soy mi mejor momento")

,,Kiedyś myślałam, że mnie to nie dotyczy, że nigdy tego nie poczuję. Wszystkie problemy związane z relacjami międzyludzkimi są czymś tak dalekim, że wręcz absurdalnym. Miłość przyjaźń, tęsknota, ból, cierpienie wydawały się być nierealne. Bo przecież dlaczego miałabym kiedykolwiek doświadczyć ich osobiście? Byłam wtedy odizolowana, na każdym kroku chroniona przez ojca. Wtedy tak bardzo pragnęłam ich zasmakować, chciałam poczuć jak to jest kochać kogoś, jak to jest być kochanym, nie miłością która łączy ojca i córkę lecz miłością romantyczną, która rodzi się pomiędzy dwójką ludzi, z początku zupełnie sobie obcych, którzy jednak po pewnym czasie stają się dla siebie najważniejsi, wypełniają całą przestrzeń w swoich sercach. Miłości będącej niczym żar, niczym płomień... Jak to jest poczuć prawdziwą przyjaźń? Znaleźć osobę, która rozumie cię w stu procentach, która stanowi wsparcie w każdej trudnej chwili, która nadaje na tych samych falach? Teraz już wiem. Przyjaźń i miłość to najlepsze co może nam się w życiu przytrafić. Dają nam siłę, siłę by pokonać wszystkie przeszkody, przezwyciężyć wszystkie przeciwstawności losu. Stają się sensem naszego życia. Jednak co stanie się gdy te osoby od nas odejdą? Wtedy nie ma nic, nic prócz ogromnej pustki, której nic nie jest w stanie wypełnić. Z naszego życia znikają wszystkie barwy. - Tak, tak właśnie czułam się przez ostatnie tygodnie. Wszystko do mnie dotarło, a to, że wszystko działo się tak szybko, sprawiło, że znów się zagubiłam. Ale teraz już koniec. Nie będę dłużej zastanawiać się nad tym co było. Ważne jest tu i teraz. Przecież nic nie możemy poradzić, na to co już miało miejsce, nie da się temu w żaden sposób zapobiec. Jednak, czy aby na pewno?" - zamknęła pamiętnik i przejechała delikatnie dłonią po jego okładce. Spojrzała w lustro. To wciąż była ta sama ona, te same brązowe włosy, te same pełne usta, ten sam lekko zadarty nosek. Jednak coś się zmieniło. Mianowicie oczy. Nie były już takie same. Były całe spuchnięte od płaczu, pozbawione tego blasku. Jednak teraz wszystko miało się zmienić, teraz nie chciała już cierpieć. Jeśli on umie być szczęśliwy, ona też powinna być. Czy na pewno na to zasługuję? - ostatnio coraz częściej się nad tym zastanawiała.

Siedziała przy stole i popijała poranną kawę, bez której nie była już w stanie normalnie funkcjonować. Fakt faktem, była całkowicie przeciwna kofeinie, dlatego nie pozwalała sobie na więcej niż jedną filiżankę dziennie. Skąd więc brało się w niej tyle energii? Bo niezaprzeczalnie zawsze, aż nią kipiała. Była niczym chodzący wulkan, mający w sobie niespożyte ilości. Każdy inny człowiek już dawno byłby wykończony, ale nie ona. Aczkolwiek, chociaż niektórym mogłoby okazać się to dziwne, w jej przypadku było to całkiem normalne. Rodzice odkryli jej dryg do tańca, kiedy była małą dziewczynką. Miała wtedy nie więcej niż siedem lat. Od tej pory musiała wszystko ze sobą pogodzić. Szkołę i zajęcia taneczne, znajdując przy tym jeszcze czas na zabawę i spotkania z przyjaciółmi.  Zadanie to nie należało do najłatwiejszych, ale ona mu sprostała, stanęła na jego wysokości. Mało tego. Świetnie sobie z nim poradziła. Teraz, gdy była już dorosłą kobietą, chętnie wracała do tamtych czasów. Wtedy wszystko było prostsze, mniej skomplikowane, pozbawione tych wszystkich zmartwień i zawirowań. Naturalnie, pojawiały się pewne problemy. Tak jak u każdego. Jednak z perspektywy lat wydawały jej się błahe i kompletnie bezsensowne. Szczególnie te z okresu młodzieńczego. Wspomnienia dylematów z serii - nie układające się włosy lub brak odpowiedniej bluzki, wywoływały na jej twarzy szeroki uśmiech. Jednak przeszłości nie da się zmienić, zresztą nawet nie chciałaby jej zmieniać. Kochała swoje życie takie, jakim było. A zwłaszcza teraz, gdy wszystko zaczynało się układać. Skończyła jedną z najlepszych szkół tańca w całej Ameryce Południowej, dostała wymarzoną pracę, w której robi to co naprawdę kocha, a na dodatek spotkała mężczyznę, który daje jej szczęście. Pablo, bezapelacyjnie kimś takim był. Przystojny, czuły, silny, po prostu ideał. Można by rzec - żyć, nie umierać. Był tylko jeden problem. Angie. Piękna, wysoka, blondynka o niebieskich oczach i jedwabistym głosie, którą Galindo znał od dzieciństwa. Chociaż niejednokrotnie zapewniał Jackie, że pomiędzy nim i Angeles wszystko już zakończone, ona mu nie wierzyła. Widziała jak na nią patrzył. Przecież nie była ślepa. Kobiety zawsze widzą takie rzeczy. Nawet jeśli tak bardzo próbują tego nie robić, nie udaje im się to. Ta cholerna kobieca intuicja - zaklęła pod nosem. Jednak ona nie zamierzała się tak łatwo poddawać. Jacquelin nie należała do takich osób. Życie nauczyło ją tego, że należy walczyć o własne szczęście, bo wcale nie jest tak, że wszystko mamy podane na tacy. Jeśli czegoś naprawdę pragniemy, musimy poświęcić się. Bo coś osiągnąć, można jedynie poprzez cierpliwość, determinację, i ciężką pracę. Tak właśnie brzmiało jej życiowe motto. Motto, które doprowadziło ją do tego miejsca.

Wczoraj długo nad tym myślał. Rozważał wszystkie za i przeciw. Jednak wiedział, że teraz już nie ma odwrotu. Dał słowo jej ojcu. A on nigdy nie łamał obietnic. Po prostu już taki był. Rodzice wpajali mu to od dzieciństwa. To właśnie im zawdzięczał to, jakim był człowiekiem. Zasady moralne były dla niego niezwykle ważne. Zawsze robił to, co powinien. Nawet jeśli to co słuszne, tak bardzo bolało. On jednak nie zwracał uwagi na to ile go to kosztuje, bo ważniejsze było dobro innych. Tak, to prawda, że w jego życiu był moment, w którym zboczył z właściwej drogi. Aczkolwiek nie trwało to długo. Może jakiś rok, no może półtora. Jednak wtedy był jeszcze młody, a wszystko było takie świeże. Pierwsze miłostki, schadzki, pierwsza dziewczyna. Ludmiła była pierwszą kobietą, która pojawiła się w jego życiu. Poza jego matką, oczywiście. Jednak to wcale nie była miłość. Zwykła fascynacja, zauroczenie. W pewnym sensie go onieśmielała, nie potrafił powiedzieć jej ,,nie". Jej długie nogi i piękne blond włosy, sprawiały, że nie umiał racjonalnie myśleć. I tak to właśnie się zaczęło. Leon zasmakował czegoś nowego, a z reguły tak jest, że jeśli damy komuś palec, to on chce zaraz całą rękę. Tak właśnie było w jego przypadku. Najzwyczajniej w świecie się zagubił. Ale nie na długo. Bo wtedy pojawiła się ona i sprawiła, że jego życie znów wróciło na właściwy tor. Była taka słodka, dobra, niewinna. Zupełnie inna niż panna Ferro. Wtedy nie marzył o niczym innym niż to, aby móc ją chronić, bronić przed całym złem tego świata. Trzeba zaznaczyć, że początkowo chciał się tylko zemścić na Tomasie, jednak z czasem to się zmieniło. W miarę gdy zaczynał ją poznawać i odkrywać jej piękne wnętrze, zaczynał się w niej zakochiwać. Ponownie pokazała mu te wszystkie cudowne wartości, o których na chwilę zapomniał. Nawet nie spostrzegł momentu, w którym kompletnie stracił dla niej głowę. Wszystko mogłoby wydawać się piękne, ale wcale takie nie było. Był jeszcze on, który zawsze musiał wszystko zepsuć. Verdas nienawidził go z całego serca. Leon był niezwykle inteligentny, dlatego też wiedział, że póki on nie zniknie z horyzontu, zawsze będzie tym drugim. Mimo to wcale się nie poddał, walczył. I kiedy już problem sam się rozwiązał, bo pan Heredia, wreszcie postanowił ruszyć swój szanowny tyłek i wyjechał do Hiszpanii, pojawiła się kolejna przeszkoda. Diego. Tego niestety było dla szatyna za wiele. Nie mógł znieść już tej ciągłej walki, nieustannej presji i niepewności. Był zmuszony ustąpić. Pomimo, że kłóciło się to z jego przekonaniami, z głosem, który wcale nie chciał, żeby się poddawał. On jednak tak postanowił. Bo wydawało mu się, że tak będzie lepiej dla wszystkich. Szkoda tylko, że jeszcze wtedy nie wiedział, jak bardzo się myli...

- Co ty na to Leon? - Lara zatrzymała się i stanęła na przeciwko chłopaka.

- Na pewno wyszedł Ci świetnie. - próbował jakoś ukryć to, że przez ostatnie piętnaście minut w ogóle je nie słuchał. Wyłączył się. Było mu z tego powodu strasznie głupio.

- Co? O czym ty mówisz?

- A ty? - nie chciał dać niczego po sobie poznać. Z reguły nie zdarzało mu się znajdować w takim położeniu. Zawsze twardo stąpał po ziemi. Rzadko chodził z głową w chmurach. Dlatego też nie do końca wiedział jak się zachować, co powiedzieć.

- Opowiadałam Ci o tym filmie, który grają dzisiaj w kinie. - podeszła bliżej i spojrzała mu w oczy. - Masz ochotę pójść?

- Oczywiście. - przytulił ją mocno do siebie. Miał nadzieję odwrócić jej uwagę od swojego wcześniejszego zachowania.

- To dobrze, mam tylko nadzieję, że podczas seansu nie będziesz myślał o niebieskich migdałach. - wyrwała się z jego objęć i pokazała mu język. Czasami zachowywała się jeszcze jak dziecko. Jednak jemu to nie przeszkadzało. Lubił spędzać z nią czas. Ona i motocross stanowiły dla niego odskocznię od wszystkiego co działo się w Studio, od tego napięcia, od presji, od problemów. Chciał mieć coś swojego. Kochał swoich przyjaciół, ale czasami potrzebował czegoś, co nie jest związane ze szkołą. Czymś takim, w jego przypadku okazały się wyścigi. A Lara była osobą, która podzielała jego zainteresowanie i miłość do motorów. Jest dla mnie jak siostra. - tego stwierdzenia pożałował, zanim jeszcze do końca do niego dotarło.

Przemierzali kolejne ulice miasta. Dzisiejszy poranek był nadzwyczaj wietrzny. Zupełnie inny od wszystkich w Buenos Aires. Tu zawsze było gorąco, świeciło słońce, a ludzie tryskali energią. Jednak dzisiaj było inaczej. Ten dzień niby z pozoru nie różnił się od pozostałych, ale ona wiedziała, że coś wisi w powietrzu. Już od rana jej mózg wysyłał jej wyraźne sygnały, żeby została w domu, ale serce mówiło co innego. Bo z rasą ludzką już tak niestety jest. Od dawien dawna pragniemy tego co owiane jest nutą tajemnicy, niepewne. Ciekawość nas pożera... Ta sama ciekawość, która jest przysłowiowym, pierwszym stopniem do piekła...

Spojrzała na ich splecione ręce. W tym momencie przeszedł ją przyjemny dreszczyk. Kiedy był przy niej zdarzało jej się to coraz częściej. W obecnej sytuacji, bardzo ją to cieszyło. Potrzebowała tego jak nigdy wcześniej. Tak bardzo chciała znowu poczuć te motyle w brzuchu, poczuć to ciepło, które czuła zawsze, gdy dotykał jej Leon. Jednak czy z Diego było to w ogóle możliwe? Tak, niezaprzeczalnie była między nimi chemia, ale tylko chemia. A przecież to za mało, żeby poczuć się naprawdę szczęśliwym. Do tego potrzebne jest uczucie. Uczucie, które towarzyszyło jej zawsze, gdy u swojego boku miała jego. Szatyna o nieziemskim uśmiechu i pięknych zielonych oczach. Ten obraz ostatnio tak często jej towarzyszył, ale za każdym razem wydawał się coraz bardziej odległy i nieosiągalny. Zupełnie jakby znikał pośród mgły. A ona tak bardzo tego nie chciała. Tak bardzo nie chciała go tracić. Bała się, że kiedy on odejdzie, razem z nim znikną wszystkie kolory. Podemos pintar, colores al alma... - dopiero teraz w pełni zrozumiała znaczenie tych słów.

- Ziemia do Violetty. Jesteś z nami, czy nie? - jej nieobecność nie umknęła uwadze chłopaka. Pomachał jej dłonią przed oczami. Ostatnio coraz częściej zdarzało jej się odpływać do własnego świata, co nie ukrywając, nie było brunetowi na rękę. Musiał zbliżyć się do niej na tyle, na ile było to możliwe. Takie było główne założenie planu jego i Ludmiły. Jednak, czy aby na pewno chodziło tylko o to? Czy istnieje choćby mikroskopijna możliwość, że Violetta stała się dla niego kimś więcej? Czy to możliwe, żeby poczuł coś więcej do jakiejś dziewczyny? Bo niby czym Castillo różniła się od pozostałych? Z pozoru niby zupełnie zwyczajna, ale... No właśnie, jak zwykle było to ,,ale". ,,Ale", które robiło diametralną różnicę. Sprawiało, że nic już nie było takie samo. Wszystkie dotychczasowe założenia chłopaka obracały się w drobny pył. Kiedy był przy niej, zapominał o wszystkim, zapominał, że to wszystko to tylko gra, rodzaj zabawy, której celem jest właśnie zniszczenie Violetty. Paradoks, ironia, komizm sytuacji. Można byłoby podać tu wiele innych określeń na opisanie zaistniałych okoliczności. Tylko po co? No właśnie. Nie ma to przecież najmniejszego sensu. Chociaż Diego, nawet przed samym sobą, nie chciał się do tego przyznać, to taka właśnie była prawda. Z każdą chwilą, ta sama dziewczyna, która miała być tylko zabawką, stawała się coraz bliższa jego sercu. A on mimo najszczerszych chęci, nie umiał na to nic poradzić.

- Yyy...tak? - No pięknie Violu, znów to zrobiłaś. - zganiła się w myślach. Diego był dla niej taki dobry. Nie chciała go ranić.

- Mam wrażenie, że cały czas mówię sam do siebie. - zaśmiał się.

- Nie, uwierz, wcale tak nie jest. - zatrzymali się, byli już przed budynkiem Studio. Dziewczyna chwyciła obiema rękoma dłoń chłopaka. - Przepraszam.

- Daj spokój, wcale nie jestem zły. Rozumiem, że wyjazd Francesci jest dla Ciebie trudny. - na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Następnym razem, jak będziesz miała zamiar odpłynąć, to daj mi znać, bo kiedy idę i wygłaszam monolog, muszę wyglądać...czy ja wiem? Śmiesznie, a co najmniej zabawnie.

- Obiecuję. - zawtórowała mu.

Jednak nic nie trwa wiecznie. A w szczególności sielanka. W tym momencie oczy Violetty dostrzegły jego, ale wcale nie był sam. Ona była razem z nim. Obydwoje roześmiani, trzymali się za ręce. Od razu widać było, że świetnie się dogadują, dobrze bawią w swoim towarzystwie. Szatynka dobrze wiedziała, że musi o nim zapomnieć, musi dać mu wolność. Dlaczego więc było to takie trudne? Dlaczego ten widok tak bardzo ją bolał? Odpowiedź na to pytanie sama nasuwała jej się na myśl, co nie ukrywając, odrobinę ją przerażało. Bo przy obecnym stanie rzeczy, nie wróżyło nic poza cierpieniem.

Wtedy on podniósł wzrok, a ich spojrzenia skrzyżowały się. Co wyrażały? Chyba żadne z nich nie było pewne. Z jednej strony było w nich coś w rodzaju żalu. Jednak to wcale nie żal, był uczuciem, które najbardziej dawało o sobie znać. Tym uczuciem była tęsknota. Ogromne utęsknienie, które każde z nich, w tej chwili, odczuwało. Tak bardzo chciał być w tym momencie na jego miejscu, móc jej dotknąć, przytulić, poczuć zapach jej perfum, które tak bardzo uwielbiał. Tak, wciąż go pamiętał. I wcale nie dlatego, że nie mógł o nim zapomnieć. On po prostu nie chciał. Przez ten cały czas, kiedy nie mógł przy niej być, kiedy byli tak daleko, to była jedyna rzecz, która wciąż dawała mu namiastkę jej osoby. A każda, choćby najdrobniejsza rzecz, która sprawiała, że chociaż przez chwilę mógł poczuć jej bliskość, była dla niego tak cenna. Verdas, opanuj się! - nie mógł już dłużej o niej myśleć. Teraz był z Larą, nie chciał, żeby cierpiała. Jednak to było silniejsze od niego. Nie mógł dłużej patrzeć jak Diego jej dotyka, jak muska wargami jej policzek. Zbyt wiele go to kosztowało.

- Chcesz posłuchać piosenki nad która pracuję? - to pytanie wyraźnie zdezorientowało dziewczynę, jednak wcale nie protestowała. Wręcz przeciwnie, kochała słuchać, gdy Leon śpiewał.

- Jeszcze pytasz? - zaśmiała się.

- W taki razie, chodźmy do środka. - pociągnął dziewczynę za rękę. Już po chwili oboje zniknęli za drzwiami Studio.

Jeśli Ci na czymś zależy, musisz o to walczyć. Nic nigdy nie dzieje się samo z siebie, nie przychodzi od tak. Do wszystkiego trzeba dojść ciężką pracą i wytrwałością. Nie możemy stać przez całe życie z założonymi rękoma i myśleć, że to czego pragniemy przyjdzie samo. Po prostu się pojawi. Ot tak sobie. Nie. Tak zdarza się tylko w filmach. W prawdziwym życiu jest zupełnie inaczej. On dobrze o tym wiedział. Wszystko co do tej pory osiągnął, osiągnął dzięki temu, że nigdy się nie poddawał, wytrwale dążył do celu. Stopniowo pokonywał każdą, nowo napotkaną na swojej drodze, przeszkodę.

Tak było i w tym przypadku. Kiedyś nie zwracał na nią uwagi, traktował jak zwykłą znajomą, no może koleżankę. Wtedy nie wydawała się być nikim szczególnym, ale teraz... Teraz, z każdym dniem, kiedy coraz lepiej ją poznawał, odkrywał w niej coś nowego, zaskakującego. Coś, co sprawiało, że ta niepozorna brunetka, z każdą chwilą stawała się coraz bliższa jego sercu. Dzięki niej każdy jego dzień nabierał wyjątkowych barw, stawał się nadzwyczajny. Co było tego powodem? Sam do końca nie wiedział. Może to jej piękne brązowe oczy? A może ciemne, niesforne loki? Albo to jak się rumieniła? Tak, te aspekty były niezwykle ważne, jednak nie znaczyłyby nic, jeśli nie szły by w parze z tym, co kryło się w środku tej niezmiernie uroczej osóbki. To właśnie jej charakter był tym, co uwielbiał w niej najbardziej. Dlatego też nie zamierzał zwracać szczególnej uwagi na jej wczorajszą reakcję. Może to za wcześnie? Może nie jest jeszcze gotowa na taką zmianę? Teraz muszę być przyjacielem. Właśnie tego potrzebuje. - te myśli same pojawiły się w jego głowie. Nie wiedział nawet skąd pochodzą, ale coś w środku podpowiadało mu, że warto zaczekać.

Nacisnął dzwonek. Po chwili usłyszał ciche kroki, które z każdą kolejną sekundą zdawały się być coraz bliżej. Nagle drzwi się otworzyły. Jednak wcale nie ujrzał za nimi brunetki. Kobieta miała około czterdziestu kilku lat. Była niewysoka i niezwykle drobna. Burza blond loków delikatnie opadała jej na ramiona. Jednak jego uwagę przykuły jej oczy. Zupełnie takie same jak u Natalii. Ciemne, prawie czarne, miały w sobie ten sam blask.

- Tak? - jej głos miał niezwykle ciepłą barwę.

- Federico, kolega Naty. Wpadłem zobaczyć jak się czuje. - na jego twarzy zagościł jeden z jego charakterystycznych uśmiechów. Tych, którymi zyskiwał sobie sympatię tak dużej liczby osób.

- Miło mi cię poznać. Jestem mamą Natalii. Proszę, wejdź. Jest na górze. Pierwsze drzwi po prawej. - cofnęła się trzy kroki do tyłu, tym samym umożliwiając chłopakowi wejście do środka.

- Dziękuję. - rzucił, pokonując pierwszy stopień schodów prowadzących na piętro.

Siedziała tak już od piętnastu minut. Delikatne promienie słońca, które przedzierały się przez grubą warstwę ciemnych chmur, muskały jej twarz. Uwielbiała to. Czuła się wtedy taka wolna, czas jakby stawał w miejscu. A ona mogła pozostać sama ze sobą. Wtedy wszystkie problemy znikały, chociaż na moment. Zupełnie jak wtedy, kiedy była jeszcze mała dziewczynką. Tęskniła za tamtymi czasami. Tak, to prawda, brakowało jej wtedy mamy, ale tata kochał ją za nich oboje. Zawsze był przy niej. Mogła schować się w jego ramionach przed całym złem świata. Jednak teraz już nic nie było takie samo. Nawet jego uścisk niczego nie zmieniał. A najgorsze w tym wszystkim było to, że to tylko i wyłącznie jej wina. Gdyby wtedy tak bardzo nie chciała zaznać wolności, teraz wciąż byłaby tą samą Violettą. Żyła by w odizolowaniu, nie byłaby narażona na wszystkie te cierpienia. Wszystko byłoby takie bezpieczne, niemalże...homogenizowane? To słowo, nawet bez wypowiadania go na głos, wywoływało uśmiech na jej twarzy. Było zabawne, ale idealnie oddawało jej ówczesną sytuację. Sytuację, do której, chociaż mogłoby to wydawać się śmieszne, ostatnio tak bardzo chciała powrócić. Jednak wiedziała, że nie jest to możliwe. Teraz to tu było jej miejsce. Miała tu rodzinę, przyjaciół, Diego... Czy to, że byli razem nie było paradoksem? Szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę to, jak zaczęła się ich znajomość. Życie pisze różne scenariusze. - pomimo jej wielkiego zdumienia, to stwierdzenie wcale nie było przepełnione smutkiem, w takim stopniu, jakby się tego spodziewała. Ostatnio coraz lepiej się dogadywali, wspierał ją, pocieszał...

Nagle poczuła na sobie czyjś wzrok. Odruchowo odwróciła głowę w stronę drzwi. I znów czas jakby się zatrzymał. Wymienili spojrzenia, jednak żadne z nich nie odważyło się drgnąć nawet o milimetr. Obydwoje czujni, wpatrujący się w siebie z niezwykłą zawziętością. Ona świdrowała go tymi swoimi pięknymi, brązowymi oczami. On natomiast przeszywał ją na wskroś swoim nadzwyczaj przenikliwym wzrokiem. Ktoś, kto obserwowałby całą tę sytuację z boku, mógłby stwierdzić, że w tym momencie prowadzą swojego rodzaju bitwę. Bitwę na spojrzenia? Może to zabrzmieć absurdalnie, ale tak właśnie było. A żadne z nich nie zamierzało dać za wygraną.

- Jednak zdecydowałeś się przyjść? - postanowiła przejąć pałeczkę. Musiała przerwać tą niezręczną ciszę. Nie chciała już dłużej w niej trwać. Zbyt wiele ją to kosztowało. W tej chwili modliła się tylko o to, by jej głos nie załamał się.

- Tak, przecież mieliśmy mieć dzisiaj próbę. Nie wiem skąd to pytanie. - oderwał się od framugi drzwi, o którą był do tej pory oparty, po czym przekroczył próg sali. Wciąż jednak nie odrywał od niej wzroku. Lustrował jej drobną sylwetkę po raz kolejny.

- Ostatnio unikasz mojego towarzystwa. Poza tym po ostatniej próbie...

- To nieistotne. Występ jest za nie cały tydzień. Musimy być profesjonalistami. - próbował zachować obojętny wyraz twarzy. Nie chciał dać po sobie poznać jak ciężko przebywać mu w jej towarzystwie, nie mogąc jej przy tym dotknąć, ani nawet uśmiechnąć się do niej.

- Dobrze, więc zacznijmy. - wstała, ale zaraz tego pożałowała. Nie przewidziała tego, że nogi mogą chcieć odmawiać jej posłuszeństwa.

- Ale wcześniej... - zawahał się. - Musimy porozmawiać. Twój ojciec...

- Słucham, teraz chcesz rozmawiać?! A może chodzi tylko o mojego ojca?! - nie wytrzymała. Całe jej dotychczasowe opanowanie zniknęło, teraz zawładnęły nią emocje, które już od dłuższego czasu aż się w niej gotowały.

- Nie, to nie tak... - próbował być tym, kto zachowa w tej sytuacji trzeźwy umysł.

- A więc jak?! Wytłumacz mi! Ostatnio wcale nie chciałeś rozmawiać! Nie chciałeś poświęcić mi nawet chwili! Co się zmieniło od tego czasu?! - łzy, które spłynęły po jej policzkach wyrażały nie tylko smutku, wyrażały przede wszystkim złość i bezsilność.

- Myślisz, że dla mnie to wszystko jest takie proste?! Myślisz, że mi jest tak łatwo?! - teraz jego spojrzenie nie było już takie samo jak kilka minut wcześniej. Stało się takie jak dzisiaj rano, gdy zobaczył ją z Diego.

- Jest mi teraz tak ciężko, tracę przyjaciółkę, po występie straciłam głos! To dlatego nic Ci nie odpowiedziałam! Nie mogłam! Później chciałam ci to wszystko wyjaśnić, ale ty nie chciałeś słuchać! Nie dałeś mi szansy! Gdzie wtedy byłeś?! Mówiłeś, że zawsze będziesz! Więc pytam, gdzie byłeś kiedy cię tak bardzo potrzebowałam?! - to ostatnie pytanie zabolało go najbardziej. To prawda, że wielokrotnie zapewniał ją, że zawsze może na niego liczyć. Bez względu na wszystko. A teraz co? Nawet nie chciał z nią rozmawiać, nie mówiąc już o tym, że nie dotrzymał słowa. Już dłużej nie mógł znieść jej łez. Jednym sprawnym ruchem pokonał dzielącą ich odległość. Położył ręce na jej talii i mocno przyciągnął do siebie. Spojrzał jej w oczy, po czym wyszeptał jedno, krótkie słowo - Przepraszam. - w tym momencie znów poczuł to ciepło, którego nie czuł od tak długiego czasu, poczuł zapach jej perfum, które tak bardzo uwielbiał. Jego usta napotkały jej delikatne, pełne wargi. Ten pocałunek różnił się od tego pierwszego. Nie był delikatny, był przepełniony namiętnością, pełen uczucia. Ona nawet nie próbowała mu się opierać. Tak bardzo potrzebowała jego bliskości, tak bardzo za nią tęskniła. Znowu poczuła motyle w brzuchu. To zupełnie tak jakby unosiła się w powietrzu. Przyjemna fala ciepła ogarniała całe je ciało.

Klatka schodowa przyozdobiona była fotografiami przedstawiającymi rodzinę państwa Ramos. Jedna przykuła szczególną uwagę chłopaka. Była na niej dziewczynka. Miała nie więcej niż sześć lat. Jednak nie trudno było ją rozpoznać. Te same oczy, te same ciemne loki. Prawie się nie zmieniła. - zaśmiał się sam do siebie. Wciąż była tą samą Natalią, w której oczach wciąż tańczyły te same płomyki. Takie rzeczy się nie zmieniają. Wszystko inne tak, ale nie to. Ten charakterystyczny blask, nigdy nie przemija. Albo go w sobie masz, albo nie. A ona niewątpliwie go posiadała.

Zapukał w lekko uchylone drzwi. Nie chciał je wystraszyć. Kiedy w odpowiedzi usłyszał ,,proszę", wszedł do środka. Siedziała na łóżku, zwrócona głową w stronę wejścia. Kiedy go zobaczyła, poczuła się nieco zmieszana lecz wszystkie jej wątpliwości rozwiały się w momencie, gdy na jego twarzy zagościł uśmiech.

- Mam coś dla ciebie. - wyjął zza pleców papierowy kubek, wypełniony po brzegi ciemnym płynem, starannie zakryty wieczkiem.

- Chyba żartujesz... - w mgnieniu oka podniosła się z łóżka i podbiegła do bruneta. Wzięła od niego naczynie. - Niosłeś ją tutaj aż ze Studia?

- Chciałem Ci jakoś poprawić samopoczucie. - podrapał się lekko po karku. Uwielbiał kiedy się śmiała. Była taka niewinna i szczera. Przypominało mu to dzieciństwo. Te lata, w których, mógł być po prostu sobą, bez tej całej presji i nieustającej gonitwy. Bo niestety prawda jest taka, że my, bezustannie za czymś goniąc, czasami przeoczamy pewne rzeczy. Rzeczy, które mogą okazać się tak ważne.

- Federico... - przewróciła oczami, po czym delikatnie musnęła wargami jego policzek. - Dziękuję. - świat jak by zwolnił tempa. W miejscu, gdzie przed chwilą spoczęły jej usta, czuł teraz przyjemne mrowienie. Pierwszy raz to wcale nie ona się zarumieniła. Teraz przyszła kolej na niego...

.....................................................................................................................

Przed Wami ósemeczka w całej swojej okazałości. Pochwalę się, że to najdłuższy rozdział, który udało mi się dotychczas stworzyć. Mam nadzieję, że następne też będą tej samej długości. Co mogę powiedzieć? Nie wiem, nie lubię oceniać tego co piszę ;) To zadanie pozostawiam Wam. Co jeszcze z mojej strony? Wiem. Długo pracowałam nad rozmową Leona i Violetty, jednak nie wyszła tak jak bym chciała. Zaskoczeni obrotem wydarzeń? Mam nadzieje ;) Co powiecie na czwartek?

Wasza Diana;***  

                                                                                                                                  P.S. Aga, wiesz jak trudno było mi się nie wygadać? Nie mam pojęcia jak mi się to udało ;)